CRITIQUE OF PRACTICAL REASON

De tweede van Immanuel Kants drie kritieken, de Kritiek van de praktische rede

Het behandelt Kants morele filosofie en komt na zijn eerste kritiek, de Kritiek van de zuivere rede. The Groundwork of the Metaphysic of Morals (1785), een van Kants belangrijkste werken over moraalfilosofie, was al gepubliceerd, maar de Critique of Practical Reason was bedoeld om een ​​breder bereik te bestrijken en om zijn ethische overtuigingen te situeren binnen het algemene kader van zijn systeem van kritische filosofie. Beginnend met Johann Gottlieb Fichte's Doctrine of Science en evoluerend tot de primaire bron voor deontologische moraalfilosofie in de 20e eeuw, had de tweede Kritiek een significante invloed op hoe de studie van ethiek en moraalfilosofie zich ontwikkelde in de jaren die volgden.

Hier schetst Kant wat er daarna zal gebeuren. Deze twee hoofdstukken vergelijken de omstandigheden van de theoretische en praktische rede grotendeels, en onderzoeken daarbij hoe de Kritiek van de Praktische Rede contrasteert met de Kritiek van de Zuivere Rede. De eerste kritiek, getiteld 'van de zuivere rede', bekritiseerde individuen die de pure theoretische rede gebruiken en beweren dat ze metafysische waarheden kunnen bereiken die buiten het bereik van de toegepaste redenering vallen. De conclusie was dat de puur theoretische rede moet worden gereguleerd, omdat het, wanneer het buiten zijn eigen context wordt gebruikt, verwarde argumenten genereert. De kritiek van de praktische rede daarentegen verdedigt de pure praktische rede als het hebben van het vermogen om gedrag te ondersteunen dat superieur is aan gedrag dat wordt ondersteund door op verlangens gebaseerd, in plaats van het te bekritiseren.