THE THEORY OF MORAL SENTIMENTS

Adam Smith publiceerde in 1759 De theorie van morele gevoelens.

Het diende als basis voor Smiths latere geschriften, zoals The Wealth of Nations (1776), Essays on Philosophical Subjects (1795) en Lectures on Justice, Police, Revenue, and Arms (1763), door de ethische, filosofische, psychologische en methodologische principes (voor het eerst gepubliceerd in 1896). Omdat het principe van sympathie dat orgel vervangt, brak Smith met de 'morele zin'-traditie van Shaftesbury, Hutcheson en Hume. Smith noemde de ervaring van deze morele impulsen 'sympathie'. Het was het gevoel dat werd gedeeld door de passies van andere mensen. Het werkte volgens het principe van spiegelen, waarbij een kijker zich voorstelde de ervaring van het onderwerp waarnaar hij keek te reconstrueren:

Omdat we de emoties van andere mensen niet direct kunnen ervaren, is de enige manier waarop we ons kunnen voorstellen hoe we ons in een vergelijkbare omstandigheid zouden voelen, door ons voor te stellen hoe we ons zouden voelen. Ook al zit onze broer in de gevangenis, zolang we ons op ons gemak voelen, zullen onze zintuigen ons nooit bewust maken van het lijden dat hij doormaakt. Ze hebben ons nooit buiten onze eigen persoon gedragen en zullen dat ook nooit kunnen, dus de enige manier waarop we enig idee kunnen krijgen van wat zijn gewaarwordingen zijn, is door onze verbeelding. Bovendien is die leraar niet in staat ons op een andere manier te helpen dan door te illustreren wat onze positie zou zijn als we in zijn positie zouden zijn.