CRITIQUE OF PRACTICAL REASON

Druga z trzech krytyk Immanuela Kanta, Krytyka praktycznego rozumu

Obejmuje filozofię moralną Kanta i pojawia się po jego pierwszej krytyce, Krytyce czystego rozumu. The Groundwork of the Metaphysic of Morals (1785), jedno z najważniejszych dzieł Kanta na temat filozofii moralnej, zostało już opublikowane, ale Krytyka praktycznego rozumu miała objąć szerszy zakres i usytuować jego przekonania etyczne w ogólnych ramach jego system filozofii krytycznej. Poczynając od Doktryny Nauki Johanna Gottlieba Fichte i ewoluując, stając się głównym źródłem deontologicznej filozofii moralnej w XX wieku, druga Krytyka miała znaczący wpływ na rozwój studiów nad etyką i filozofią moralną w następnych latach.

Tutaj Kant przedstawia, co będzie dalej. Te dwa rozdziały porównują w większości okoliczności rozumu teoretycznego i praktycznego, a czyniąc to, badają, w jaki sposób Krytyka Rozumu Praktycznego kontrastuje z Krytyką Rozumu Czystego. Pierwsza krytyka, zatytułowana „Czystego Rozumu”, krytykowała osoby, które posługują się czystym rozumem teoretycznym i twierdzą, że mogą dotrzeć do prawd metafizycznych, które są poza zakresem rozumowania stosowanego. Wniosek był taki, że czysto teoretyczny rozum musi być uregulowany, ponieważ użyty poza właściwym kontekstem generuje mętne argumenty. Z drugiej strony, Krytyka Rozumu Praktycznego broni czystego rozumu praktycznego jako posiadającego zdolność do wspierania zachowania, które jest lepsze od tego, które opiera się na pragnieniu, zamiast krytykować je.