CRITIQUE OF PRACTICAL REASON

Immanuel Kant'ın üç eleştirisinden ikincisi, Pratik Aklın Eleştirisi

Kant'ın ahlak felsefesini kapsar ve ilk eleştirisi olan Saf Aklın Eleştirisi'nden sonra gelir. Kant'ın ahlak felsefesi üzerine başlıca eserlerinden biri olan Ahlak Metafiziğinin Temelleri (1785) zaten yayınlanmıştı, ancak Pratik Aklın Eleştirisi'nin daha geniş bir alanı kapsaması ve onun etik inançlarını kendi felsefesinin genel çerçevesine yerleştirmesi gerekiyordu. Eleştirel felsefe sistemi. Johann Gottlieb Fichte'nin Bilim Doktrini ile başlayan ve 20. yüzyılda deontolojik ahlak felsefesi için birincil kaynağa dönüşen ikinci Eleştiri, takip eden yıllarda etik ve ahlak felsefesi çalışmalarının nasıl geliştiği üzerinde önemli bir etkiye sahipti.

Burada Kant bundan sonra ne olacağını ana hatlarıyla belirtir. Bu iki bölüm, çoğunlukla teorik ve pratik aklın koşullarını karşılaştırır ve bunu yaparken Pratik Aklın Eleştirisi'nin Saf Aklın Eleştirisi ile nasıl çeliştiğini keşfeder. "Saf Aklın" başlıklı ilk eleştirisi, saf teorik aklı kullanan ve uygulamalı akıl yürütmenin kapsamı dışında kalan metafizik gerçeklere ulaşabileceklerini iddia eden bireyleri eleştirdi. Sonuç, saf teorik aklın düzenlenmesi gerektiğiydi, çünkü uygun bağlamı dışında kullanıldığında karışık argümanlar üretir. Pratik Aklın Eleştirisi ise, saf pratik aklı, arzu temelli olandan daha üstün olan davranışı eleştirmek yerine destekleme kapasitesine sahip olarak savunur.