CRITIQUE OF PRACTICAL REASON

ข้อวิพากษ์วิจารณ์สามข้อที่สองของอิมมานูเอล คานท์ คำติชมของเหตุผลเชิงปฏิบัติ

เนื้อหาครอบคลุมปรัชญาคุณธรรมของ Kant และเกิดขึ้นหลังจากการวิพากษ์วิจารณ์ครั้งแรกของเขา นั่นคือ Critique of Pure Reason รากฐานของอภิปรัชญาแห่งคุณธรรม (พ.ศ. 2328) ซึ่งเป็นผลงานชิ้นสำคัญชิ้นหนึ่งของคานท์เกี่ยวกับปรัชญาทางศีลธรรม ได้รับการตีพิมพ์แล้ว แต่วิพากษ์วิจารณ์เหตุผลเชิงปฏิบัติมีขึ้นเพื่อให้ครอบคลุมในวงกว้างขึ้นและเพื่อกำหนดความเชื่อทางจริยธรรมของเขาภายในกรอบการทำงานโดยรวมของเขา ระบบปรัชญาวิพากษ์ เริ่มต้นด้วยหลักคำสอนทางวิทยาศาสตร์ของ Johann Gottlieb Fichte และพัฒนาเป็นแหล่งข้อมูลหลักสำหรับปรัชญาคุณธรรมเชิง deontological ในศตวรรษที่ 20 บทวิจารณ์ที่สองมีผลกระทบอย่างมีนัยสำคัญต่อการศึกษาจริยธรรมและปรัชญาทางศีลธรรมที่พัฒนาขึ้นในปีต่อๆ มา

กันต์สรุปสิ่งที่จะเกิดขึ้นต่อไป สองบทนี้เปรียบเทียบสถานการณ์ของเหตุผลเชิงทฤษฎีและเชิงปฏิบัติเป็นส่วนใหญ่ และในการทำเช่นนั้น ให้สำรวจว่าคำติชมของเหตุผลเชิงปฏิบัตินั้นแตกต่างจากการวิจารณ์ของเหตุผลบริสุทธิ์อย่างไร บทวิจารณ์แรกชื่อ "เหตุผลอันบริสุทธิ์" เป็นการวิพากษ์วิจารณ์บุคคลที่ใช้เหตุผลทางทฤษฎีล้วนๆ และยืนยันว่าพวกเขาอาจเข้าถึงความจริงทางอภิปรัชญาที่อยู่นอกเหนือขอบเขตของการใช้เหตุผลเชิงประยุกต์ ข้อสรุปก็คือว่าต้องควบคุมเหตุผลทางทฤษฎีล้วนๆ เนื่องจากเมื่อใช้นอกบริบทที่เหมาะสม จะทำให้เกิดข้อโต้แย้งที่สับสน ในทางกลับกัน คำติชมของเหตุผลเชิงปฏิบัติ ปกป้องเหตุผลเชิงปฏิบัติที่บริสุทธิ์ว่ามีความสามารถที่จะสนับสนุนพฤติกรรมที่เหนือชั้นกว่าที่ได้รับการสนับสนุนจากความต้องการตามความปรารถนา แทนที่จะวิพากษ์วิจารณ์มัน