ESSAY ON PESSIMISM

แง่มุมที่เป็นที่รู้จักมากที่สุดของปรัชญาของ Schopenhauer คือการมองโลกในแง่ร้ายของเขา

จากคำอธิบายของเขาเกี่ยวกับลักษณะภายในของจักรวาลว่าเป็นคนตาบอดที่ไร้จุดหมาย ทัศนคติที่มืดมนของ Schopenhauer มีดังนี้

ไม่อาจพอใจได้เพราะไม่มีเจตนาหรือจุดมุ่งหมาย ทุกระดับของเจตจำนงของเจตจำนงตั้งแต่แรงโน้มถ่วงไปจนถึงการเคลื่อนไหวของสัตว์นั้นมีลักษณะเฉพาะด้วยความพยายามอย่างไม่หยุดยั้ง เจตจำนงจะคัดค้านตัวเองในลำดับชั้นของการไล่ระดับจากสิ่งมีชีวิตอนินทรีย์ไปจนถึงสิ่งมีชีวิตอินทรีย์ นอกจากนี้ ทุกพลังธรรมชาติและทุกรูปแบบของธรรมชาติมีส่วนร่วมในการต่อสู้เพื่อควบคุมสสารด้วยพลังธรรมชาติหรือสิ่งมีชีวิตอื่นๆ ผลที่ตามมาคือ ความขัดแย้ง การทะเลาะวิวาท ความไม่มีความสุข เป็นตัวกำหนดลักษณะของการดำรงอยู่

ตามคำกล่าวของ Schopenhauer การบรรลุเป้าหมายหรือความปรารถนาทำให้เกิดความพึงพอใจ ในขณะที่การไม่ทำเช่นนั้นทำให้เกิดความเจ็บปวด การดำรงอยู่มีลักษณะเฉพาะด้วยความเจ็บปวดเนื่องจากถูกทำเครื่องหมายด้วยความขาดแคลนหรือต้องการ และเพราะการสนองความต้องการเหล่านี้ไม่สามารถคงอยู่ได้ ธรรมชาติทั้งหมด รวมทั้งธรรมชาติที่ไม่มีชีวิต อยู่ภายใต้เจตจำนงเสรี ดังนั้นข้อสรุปนี้จึงนำไปใช้กับธรรมชาติทั้งหมด อย่างไรก็ตาม เนื่องจากสติปัญญาที่เหนือชั้น มนุษย์จึงแสดงความเจ็บปวดในชีวิตประจำวันมากขึ้น สติปัญญาของมนุษย์ไม่บรรเทาความเจ็บปวด แต่กลับนำความทุกข์กลับบ้านด้วยความชัดเจนและมีสติมากขึ้น

มนุษย์ไม่สามารถเปลี่ยนแปลงระดับความทุกข์ทรมานที่พวกเขาต้องทนในทางใดทางหนึ่ง แม้แต่ด้วยพลังแห่งเหตุผล อันที่จริง เหตุผลก็ทำให้ความเจ็บปวดของพวกเขาแย่ลงไปอีก เนื่องจากกิจกรรมประจำวันของมนุษยชาติมุ่งไปที่การทำให้เจตจำนงที่ไม่รู้จักพอและตาบอด สิ่งเหล่านี้จึงไม่เพียงแต่ไร้ประโยชน์เท่านั้นแต่ยังไม่เป็นจริงด้วย Schopenhauer ได้ข้อสรุปว่าการไม่มีอยู่ดีกว่าการดำรงอยู่เนื่องจากแก่นแท้ของการดำรงอยู่คือการดิ้นรนที่ไม่รู้จักพอ และการดิ้นรนที่ไม่รู้จักพอคือความเจ็บปวด การฆ่าตัวตายไม่ใช่วิธีแก้ปัญหา เนื่องจากการฆ่าตัวตายเพียงแค่ยุติรูปแบบความเจ็บปวดของคนๆ หนึ่งเพราะการดำรงอยู่ทั้งหมดเป็นความทุกข์ จึงเป็นไปไม่ได้ที่จะแก้ไขภาวะที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกของการดำรงอยู่ด้วยการฆ่าตัวตาย