ESSAY ON PESSIMISM

شناخته شده ترین جنبه فلسفه شوپنهاور بدبینی اوست.

از توصیف او از شخصیت درونی جهان به عنوان تلاش کور بیهوده، دیدگاه تیره و تار شوپنهاور به دست می آید.

اراده راضی نمی شود زیرا قصد و هدفی ندارد. هر سطحی از عینیت بخشیدن به اراده، از گرانش تا حرکت حیوان، با تلاش بی وقفه مشخص می شود. اراده خود را در سلسله مراتبی از درجه بندی از حیات غیر آلی به ارگانیک قرار می دهد. علاوه بر این، هر نیروی طبیعی و هر شکل زنده ای از طبیعت درگیر نبرد برای کنترل ماده با سایر نیروها یا موجودات طبیعی است. در نتیجه تعارض، نزاع و ناراحتی مشخصه هستی است.

به عقیده شوپنهاور، دستیابی به یک هدف یا خواسته رضایت را به همراه دارد، در حالی که ناکامی در انجام آن باعث درد می شود. وجود با درد مشخص می شود زیرا با کمبود یا نیاز مشخص می شود و از آنجا که ارضای این خواسته ها دوام نمی آورد. همه طبیعت، از جمله طبیعت های بی جان، تابع اراده آزاد هستند، از این رو این نتیجه برای همه طبیعت صدق می کند. با این حال، انسان ها به دلیل عقل برتر خود، درد بیشتری را در زندگی روزمره خود نشان می دهند. عقل انسان دردی را تسکین نمی دهد; بلکه رنج را با وضوح و آگاهی بیشتر به خانه می آورد.

انسانها به هیچ وجه نمی توانند میزان رنجی را که تحمل می کنند تغییر دهند، حتی با قدرت عقل. در واقع، عقل فقط درد آنها را بدتر می کند. از آنجایی که تمام فعالیت‌های معمول بشریت در جهت تسکین اراده‌ی کور و سیری ناپذیر است، نه تنها بیهوده بلکه غیرواقعی نیز هستند. شوپنهاور به این نتیجه می رسد که نیستی بهتر از هستی است زیرا جوهر هستی تلاش سیری ناپذیر است و تلاش سیری ناپذیر درد. با این حال خودکشی راه حل نیست. از آنجایی که خودکشی به سادگی به شکلی که درد فرد به خود می گیرد پایان می دهد زیرا همه هستی رنج است، نمی توان با خودکشی به معضل هستی پرداخت.