ESSAY ON PESSIMISM

Najbardziej znanym aspektem filozofii Schopenhauera jest jego pesymizm.

Z jego opisu wewnętrznego charakteru wszechświata jako bezcelowego ślepego dążenia wynika ponura perspektywa Schopenhauera.

Wola nie może być zaspokojona, ponieważ nie ma zamiaru ani celu. Każdy poziom uprzedmiotowienia woli, od grawitacji po ruch zwierząt, charakteryzuje się nieustannym wysiłkiem. Wola sprzeciwia się hierarchii stopni od życia nieorganicznego do organicznego. Dodatkowo każda naturalna siła i każda żywa forma natury toczy walkę o kontrolę nad materią z innymi siłami natury lub organizmami. W rezultacie konflikt, spór i nieszczęście charakteryzują egzystencję.

Według Schopenhauera osiągnięcie celu lub pragnienia przynosi satysfakcję, a niepowodzenie przysparza bólu. Istnienie nacechowane jest bólem, ponieważ naznaczone jest brakiem lub niedostatkiem, a zaspokojenie tych pragnień nie może trwać długo. Cała przyroda, w tym nieożywiona, podlega wolnej woli, stąd wniosek ten dotyczy całej przyrody. Jednak ze względu na swoje wyższe intelekty ludzie odczuwają więcej bólu w swoim codziennym życiu. Intelekt ludzki nie łagodzi bólu; raczej przynosi cierpienie do domu z większą jasnością i świadomością.

Ludzie nie mogą w żaden sposób zmienić stopnia cierpienia, które znoszą, nawet siłą rozumu; w rzeczywistości rozum tylko pogarsza ich ból. Ponieważ wszystkie rutynowe działania ludzkości ukierunkowane są na zaspokojenie nienasyconej, ślepej woli, są one nie tylko daremne, ale i nierealne. Schopenhauer dochodzi do wniosku, że nieistnienie jest lepsze od istnienia, ponieważ istotą istnienia jest nienasycone dążenie, a nienasycone dążenie jest bólem. Samobójstwo nie jest jednak rozwiązaniem. Ponieważ samobójstwo po prostu kończy formę, jaką przybiera ból, ponieważ całe istnienie jest cierpieniem, nie da się rozwiązać dylematu egzystencji przez samobójstwo.