ভাগ্য আনার মন্ত্র

از کمی من شده است از شنیدن بد با خوب در زندگی ما.

بنابراین شادی همیشه به راه خواهد رسید ، گاهی اوقات غم و اندوه مانند سپر. اما بعد از اینکه بر روی این غم و اندوه بزرگ گرفتار شد ، هیچ کس نگفت هنگام قطع شدن دست و پاها چه باید کرد. بنابراین گاهی اوقات کوههای فرسودگی باید شانه هایشان را لرزاند. قبل از اینکه بفهمید چگونه از این وضعیت خارج شوید ، بدن و مغز یکی پس از دیگری شروع به لکه دار شدن می کنند. سپس نزدیکترین افراد نیز دور می شوند. بدن تنهایی و جنگیده تنها جواب می خواهد پس از آن ، "چه زمانی سرنوشت من برمی گردد؟ چه زمانی بدن من در شادی غرق می شود." چگونه می توان سوالات را در یک زمان از دست داد؟ و ما مشتاقانه منتظر دیدن طلوع آفتاب خوشبختی در زندگی هستیم. آیا آن خورشید است؟