ভাগ্য আনার মন্ত্র

จากเล็ก ๆ น้อย ๆ ที่ผมได้รับฟังไม่ดีกับสิ่งที่ดีในชีวิตของเรา

ดังนั้นความสุขจะมาถึงในบางครั้งความโศกเศร้าเหมือนกันชน แต่หลังจากสะดุดกับความโศกเศร้าอันยิ่งใหญ่นี้ไม่มีใครเคยพูดว่าต้องทำอะไรเมื่อมือและเท้าถูกตัด ดังนั้นบางครั้งภูเขาที่อ่อนเพลียก็ควรสั่นไหล่ ก่อนที่คุณจะเข้าใจวิธีออกจากสถานการณ์นี้ร่างกายและสมองจะเริ่มหันหลังให้อีกที จากนั้นคนที่ใกล้ที่สุดก็หายไปเช่นกัน ร่างกายที่อ้างว้างโดดเดี่ยวต้องการคำตอบเดียวจากนั้น "โชคชะตาของฉันจะกลับมาอีกเมื่อไหร่? ร่างกายของฉันจะได้รับความสุขเมื่อไหร่?" คำถามจะหายไปในครั้งเดียวได้อย่างไร และเราหวังว่าจะได้เห็นพระอาทิตย์ขึ้นแห่งความสุขในชีวิต นั่นคือดวงอาทิตย์เหรอ?