ভাগ্য আনার মন্ত্র

Van het weinige dat ik heb gehoord slecht met het goede in ons leven.

Dus geluk zal ooit komen, soms verdriet als een bumper. Maar na het struikelen over deze grote bult van verdriet, heeft niemand ooit gezegd wat te doen toen de handen en voeten werden gesneden. Dus soms moeten de bergen van uitputting hun schouders schudden. Voordat je begrijpt hoe je uit deze situatie komt, beginnen het lichaam en de hersenen elkaar na elkaar te vangen. Dan gaan ook de dichtstbijzijnde mensen weg. Het eenzame, kromgetrokken lichaam wil dan het enige antwoord: "Wanneer komt mijn lot terug? Wanneer wordt mijn lichaam baadt in geluk." Hoe kunnen vragen in één keer verloren gaan? En we kijken uit naar de zonsopgang van geluk in het leven. Is dat de zon?