ألفيـة ابن مـالك

الفیه بن مالک با صوت و خواندن متنی منظوم مشتمل بر هزار و دو بیت است.

توسط امام سازماندهی شد

محمد بن عبدالله بن مالک الطائی الجیانی یکی از مهم ترین منظومه های دستوری و زبانی است، زیرا مورد توجه علما و نویسندگانی قرار گرفت که با توضیحات و حواشی بر آن شتافتند.محمد بن عبدالله بن محمد. بن عبدالله بن مالک الطائی الجیانی معروف به ابوعبدالله متوفی سال 672 هجری قمری.[8] او زبان شناس و دستور زبان و از مهم ترین دستور نویسان قرن هفتم هجری قمری است که در اندلس به دنیا آمد و به شام ​​مهاجرت کرد و در دمشق اقامت گزید و کتاب های زیادی نوشت. وی تحصیلات خود را نزد عده ای از علمای اندلس مانند ابوعلی شلوبین فرا گرفت، سپس به مشرق سفر کرد و به حلب رفت و از ابن الحاجب و ابن یایش بیشتر آموخت. وی در صرف و نحو و زبان امام و دانشمند شعر و قرائت و روایات عرب بود و آنچه در مورد او ذکر شده تسهیل سرودن شعر بود که باعث شد منظومه های متعدد شعری از جمله الفیه را ترک کند. و نیز شفای کافی در سه هزار بیت و غیر آن، ابن مالک امام و زاهد و وارسته و مشتاق علم بود و آن را حفظ می کرد به طوری که در روز وفاتش هشت بیت شعر را حفظ کرد و شهرت داشت. به دلیل مطالعه زیاد و مرور سریع، از حفظ چیزی ننوشت تا اینکه آن را در جای خود از روی کتب مرور کرد و فقط در حال نماز یا تلاوت قرآن کریم یا طبقه بندی یا خواندن دیده می شد. قرآن را به شاگردانش می‌رساند و در همین حال می‌ماند تا اینکه در روز دوشنبه 12 شعبان 672 هجری قمری - 21 فوریه 1274 م. در دمشق درگذشت و در مسجد اموی نماز گزارد.