Roman Empire - History

Romeinse rijk

Het Romeinse Rijk was de postrepublikeinse staat van het oude Rome. Algemeen wordt aangenomen dat het de periode en het grondgebied betekent dat door de Romeinen werd geregeerd nadat Octavianus in 27 v.Chr. de enige heerschappij onder het Principaat had aangenomen. Het omvatte gebieden in Europa, Noord-Afrika en West-Azië en werd geregeerd door keizers. De val van het West-Romeinse Rijk in 476 na Christus markeert conventioneel het einde van de klassieke oudheid en het begin van de Middeleeuwen.

Rome had zijn heerschappij uitgebreid tot het grootste deel van de Middellandse Zee en daarbuiten. Het werd echter ernstig gedestabiliseerd door burgeroorlogen en politieke conflicten die culmineerden in de overwinning van Octavianus op Marcus Antonius en Cleopatra in de Slag bij Actium in 31 voor Christus, en de daaropvolgende verovering van het Ptolemeïsche koninkrijk in Egypte. In 27 v.Chr. verleende de Romeinse Senaat Octavianus de overkoepelende macht (imperium) en de nieuwe titel Augustus, waarmee zijn toetreding tot de eerste Romeinse keizer van een monarchie met Rome als enige hoofdstad werd gemarkeerd. De uitgestrekte Romeinse gebieden waren georganiseerd in senatoriale en keizerlijke provincies.

De eerste twee eeuwen van het rijk kenden een periode van ongekende stabiliteit en welvaart, bekend als de Pax Romana (letterlijk 'Romeinse vrede'). Rome bereikte zijn grootste territoriale uitgestrektheid onder Trajanus (reg. 98–117 n.Chr.); onder Commodus (180–192) begon een periode van toenemende problemen en verval. In de 3e eeuw onderging het rijk een crisis die zijn bestaan ​​bedreigde, toen het Gallische en Palmyreense rijk zich losmaakten van de Romeinse staat en een reeks kortstondige keizers het rijk leidde. Het werd herenigd onder Aurelianus (reg.  270-275). Diocletianus richtte in 286 twee verschillende keizerlijke hoven op in het Griekse Oosten en het Latijnse Westen; Christenen kwamen in de 4e eeuw aan de macht na het Edict van Milaan. De keizerlijke zetel verhuisde in 330 van Rome naar Byzantium en werd omgedoopt tot Constantinopel, naar Constantijn de Grote. De migratieperiode, met grote invasies door Germaanse volkeren en door de Hunnen van Attila, leidde tot het verval van het West-Romeinse rijk. Met de val van Ravenna door de Germaanse Heruliërs en de afzetting van Romulus Augustus in 476 na Christus door Odoacer stortte het West-Romeinse rijk uiteindelijk in. Het Oost-Romeinse rijk bleef nog een millennium bestaan ​​met Constantinopel als enige hoofdstad, tot de val van de stad in 1453.

Vanwege de omvang en het uithoudingsvermogen van het rijk hadden zijn instellingen en cultuur een blijvende invloed op de ontwikkeling van taal, religie, kunst, architectuur, literatuur, filosofie, recht en regeringsvormen op zijn grondgebied. Het Latijn evolueerde naar de Romaanse talen, terwijl het Middeleeuwse Grieks de taal van het Oosten werd. De adoptie van het christendom door het rijk resulteerde in de vorming van het middeleeuwse christendom. Romeinse en Griekse kunst hadden een diepgaande invloed op de Italiaanse Renaissance. De architectonische traditie van Rome diende als basis voor romaanse, renaissance- en neoklassieke architectuur en beïnvloedde de islamitische architectuur. De herontdekking van de klassieke wetenschap en technologie (die de basis vormden voor de islamitische wetenschap) in middeleeuws Europa droeg bij aan de wetenschappelijke renaissance en de wetenschappelijke revolutie. Veel moderne rechtssystemen, zoals de Napoleontische Code, stammen af ​​van het Romeinse recht. De republikeinse instellingen van Rome hebben de Italiaanse stadstaatrepublieken uit de middeleeuwen, de vroege Verenigde Staten en de moderne democratische republieken beïnvloed.