पसायदान Pasaydan

تقدیم بیت زیبای سنت دنیانشوار

ज्ञानेश्वर विरचित ज्ञानेश्वरी या ग्रंथातील शेवटच्या - (ओवी १७ ९ ४ ते १८०२) - १८ व्या अध्यायाचे समापन पसायदान या प्रार्थनेने.

ज्ञानेश्वरीच्या सुरुवातीला वेदांनी सांगितलेल्या ज्या करता करता करता शेवटच्या (विश्व व्यापक असून विश्वाहून निराळ्या) आपण केलेल्या ज्ञानेश्वरीरूपी वाग् यज्ञाचे फल पसायदान (प्रसाद) मागताना म्हणतात-

खळांची व्यंकटी सांडो | सत्कर्मीं रती वाढो || परस्परें जडो | जीवांचें ||

ज्या व्यक्ती खळ (वाईट प्रवृत्तीच्या) आहेत त्यांच्यातील खलत्व (वाईट प्रवृत्ती) नुसतीच जावो (नष्ट होवो) नव्हे ، तर त्यांची प्रवृत्ती सत्प्रवृत्तीत परावर्तित व्हावी आणि ह्याची फलश्रुती म्हणजे सर्वच सर्वच व्यक्ती सर्वांचे मित्र होवोत! {जेथे भगवंताने सुद्धा "विनाशायच दुष्कृताम्" (दुष्टांचा नाश करण्यासाठी) मी जन्म घेतो असे म्हंटले ، तेथे त्याही पुढे जाऊन ज्ञानेश्वरांनी "प्रसाद"} पसायदानामध्ये सर्व प्राणिमात्रांमध्ये प्रेमाची.

तिमिर जावो | स्वधर्म सूर्यें पाहो || जे वांछील तो ते लाहो | || ३ ||

गायलेल्या "तमसो मा सद्गमय |" ज्याप्रमाणे आगीचा धर्म जाळणे ، नदीचा प्रवाहित राहणे ، त्याच प्रमाणे धर्म आपण मानला आणि त्याचा प्रत्यय प्रयेकाच्या प्रयेकाच्या सूर्याच्या. परिणाम असा होईल، ज्याला मिळेल मिळेल، कारण जर व्यक्तीची मागणी ही तर तर، ती दुसऱ्या व्यक्तीचे कर्तव्य असेल आणि तर तर माउलींनी माउलींनी माउलींनी

ارجاع :

https://mr.wikipedia.org/wiki/٪E0٪A4٪AA٪E0٪A4٪B8٪E0٪A4٪BE٪E0٪A4٪AF٪E0٪A4٪A6٪E0٪A4٪BE٪E0 ٪ A4٪ A8