The Lord's Supper

Rab'bin Sofrası hakkında İncil Ayetleri

Sadece Komünyon değil, Komünyon da dahil olmak üzere her öğün, yaratıklar olarak Tanrı'ya bağımlı olduğumuzu hatırlatır. Biz kendi kendimize yetmiyoruz. Yiyeceklerimizin çoğu başka insanlar tarafından yetiştirilir, işlenir, dağıtılır ve muhtemelen pişirilir. Her gün güvendiğimiz karmaşık bir ilişkiler ağının parçasıyız. Ve hepsinin arkasında, yarattıklarının ihtiyaçlarını cömertçe karşılayan sevgi dolu Yaratıcımız vardır. Bu nedenle İsa bize “Bugün bize günlük ekmeğimizi ver” diye dua etmeyi öğretti (Matta 6:11). Ancak Komünyon yemeği özeldir. Komünyon aynı zamanda Tanrı'ya sadece yaratıklar olarak değil, aynı zamanda günahkarlar olarak da bağımlı olduğumuzun tanınmasıdır. Oğlunun ölümüyle yaşıyoruz. Her lokma, kendimizi kurtaramayacağımızın bir hatırlatıcısıdır. Fiziksel yaşam için günlük ekmeğe güvendiğimiz gibi, ruhsal yaşam için de İsa'ya güveniyoruz. Çünkü o hayatın ekmeğidir.

İhanete uğradığı akşam, İsa havarileriyle yemek yerken eline biraz ekmek aldı ve şöyle dedi: “Bu, size verilen bedenimdir; bunu beni anmak için yap” (Luka 22:19). Rab'bin Sofrasına katıldığımızda, her birimiz İsa'nın anısına küçük bir parça ekmek yiyoruz.

“Aynı şekilde yemekten sonra kâseyi alıp, ‘Bu kâse sizin için dökülen kanla yapılan yeni ahittir’ dedi” (ayet 20). Rabbin Sofrasında az miktarda şarap (veya üzüm suyu) içtiğimizde, İsa'nın kanının bizim için döküldüğünü ve kanının yeni ahdi başlattığını hatırlıyoruz. Nasıl eski ahit kan serpilerek mühürlendiyse, yeni ahit de İsa'nın kanıyla kuruldu (İbraniler 9:18-28).

Pavlus, “Bu ekmeği her yediğinizde ve bu kâseden her içtiğinizde, o gelinceye kadar Rab'bin ölümünü ilan etmiş olursunuz” dedi (1 Korintliler 11:26). Rab'bin Sofrası, İsa Mesih'in çarmıhtaki ölümüne bakar. İsa'nın ölümü iyi bir şey mi yoksa kötü bir şey mi? Ölümünün bazı çok üzücü yönleri var ama büyük resim şu ki, ölümü hepimiz için harika bir haber. İsa bunu yaptığı için mutludur. Tanrı'nın bizi ne kadar çok sevdiğini gösterir; o kadar çok ki, günahlarımızın bağışlanması ve O'nunla sonsuza dek yaşayabilmemiz için Oğlunu bizim yerimize ölmesi için gönderdi.

Kilise tarihinde hiçbir konu Rab'bin Sofrası kadar tartışmalı olmamıştır. Doğasının anlaşılmasında hiçbir zaman bir fikir birliği, kutlanma tarzında da herhangi bir tekdüzelik olmamıştır. Erkeklerin hangi duruşta yer almaları gerektiğine dair son zamanlarda tartışılan anlamsız soruları dikkate almadan; şarabın karıştırılmış mı yoksa karıştırılmamış mı servis edileceği; mayalı ekmek mi mayasız ekmek mi kırılmalı; Ziyafete kimlerin katılması gerektiği ve ne sıklıkta hazırlanması gerektiği soruları her kilisede farklı şekilde çözümlenmiştir. Katolik Kilisesi'nde, bebeklerin bir zamanlar yemek yemelerine izin verildi ve sonra yasaklandı; ve dokuzuncu yüzyıldan beri, laikler yalnızca ekmeği alıyor, kase rahipliğe ayrılmış durumda. Yani, ciddiyet zamanına gelince. Dördüncü Lateran Konseyinde, herhangi bir inananın yılda en az bir kez - Paskalya'da - iletişim kurması gerektiğine karar verildi. Daha sonra, bu Ayinin yılda üç kez - Paskalya, Whitsuntide ve Noel'de - alınması gerektiğine karar verildi.

İsa'nın bedeni, O'nun bizim için verdiği kusursuz yaşamından söz eder. Tanrı'nın doğruluğundan bu kadar uzak olan bizler, kendimizde olmayan şeyleri O'nda bulalım diye, kusursuz itaat dolu yaşamı ortaya koydu.

Rab'bin sofrasına geldiğimizde genellikle kendimizi değersiz hissederiz. Ama Tanrı bize ekmek resminde kurtuluşumuzun içimizdeki Kutsal Ruh'un işinin ilerlemesine değil, Mesih'in bizim için işini tamamlamasına bağlı olduğunu hatırlatır. Hiçbirimiz Tanrı'ya kusursuz bir itaat sunmadık ve asla da sunmayacağız, ancak ekmeği aldığımızda, Tanrı'nın kusursuz itaatini sanki bizim itaatimizmiş gibi saydığını hatırlıyoruz.