নকশী কাঁথার মাঠ - জসীম উদ্দিন

Şair Jasim Uddin'in ünlü şiiri Nakshi Kanthar Field.

Nakshi Kantha sahasının kahramanı Rupai köyü çocuğu Krishnakaya, omuzlarına saç döküyor. Kaç tane niteliği var: İyi bir evi nasıl gölgelendireceğini, elleriyle güzel bir evi gölgelediğini, elleriyle nasıl oynanacağını biliyor, yolu nasıl kullanacağını biliyor ve kimse onun gibi bir bambu flütünde bir bar veremiyor ve kimse onun gibi şarkı söyleyemiyor. . Komşu köyden gelen bu gümüş kızla Sajur aşık olur ve sonra evlenir. Mutluluk dünyasındalar. Bir gün ay derin gecelerde yükselir, Saju kubbeli avluda minderi almak için gümüş tabaklara dayanır, bu yüzden flüt çalmayı bıraktığında. Çünkü çok uzun süre flüt çalmış olan gümüş adam şu anda odasında. Rupai, cihazın gece dolunay ışığında ortaya çıkmasından etkilenmiş, ancak kısa bir süre sonra aklında bir kuşku ortaya çıkmıştı. Bu şekilde, mutluluğum çok olacak! Bilinmeyen bir tutuklamada, kalbinin acısı Saju'nun nazik yüzüne düşer, Saju uykusunu kaybetti, Saju, kocasının gözlerinde su akışını görerek, “Neden ağlıyorsun?” Dedi. Ben sana zarar vermedim Rupai, bilinmeyen bir korku içinde ağladığımı söylüyor. Saju hayır diyor, yanlış bir şey yapmadık. O anda, haberler aniden ortaya çıktı, şarkıcıların gazaklarının olgunlaşmış pirinçlerini kestiklerini. Rupai, kızların elinde tilkilerle savaşmak için acele ediyor. Birkaç cinayeti içeren kavgalar (yerelde kaija) vardı ve sonuç olarak Rupai bir Ferrari oldu. Ve Saju Rose, gümüş eşyalar aramak için bir podyum veya toprak bir lamba üzerine oturur. Düşen bir yaprak olan Rupai-Birhini Saju, yaprağın sesini fark etti ve ışıkla kaçtı, nerede gümüş? Gün devam ediyor Bir gün, gece, Rupai Saju'nun önüne geldi. Saju tüm yerdeki gümüşü görüyor, kan lekeleri her yerde. Saju ona sarılarak 'Gitmene izin vermeyeceğim' dedi Rupai, 'Gidecek bir yolum yok, gitmeliyim. Çünkü yakalanırsam asılır veya karartılırım. ”Saju burada,“ Beni bırakacağın yere bırakacaksın ”dedi, sonra Rupai,

"

Sakhi Deen, üzgün adamdan başkası değil.

Bugün Allah'ın elinde sana emanet ediyorum.

Örümceği bağlayan fil, suyu sallar

Bugün sana ayaklarının altında emanet oldum.

"

Bu Ehloke Silver ile son görüşmemizdi. Saju ne yapar, ilk görüş gününün görüşünü değiştirmeye başlayarak ve yağmuru yağdırarak ve hatta gece doğduğunda bile, tüm bu hatıralar iğnelerle filizlenmeye başladı. Ot bittiği gün, Saju annesine geçti ve 'Anne, bu oyulmuş mezarlık, ölümümden sonra vücudumun gömüldüğü mezara döşenmeli. Ve eğer bir gün Rupai beni aramaya gelirse, söyle ona, Saju umudunuzdaki mezarın altında. '

Uzun bir süre sonra, köyün çiftçileri derin gecede bir acı flütünün sesini duyabilir ve sabahları herkes bir yabancının mezarın yanında öldüğünü görmeye başlar. Şair Jasimuddin, bu anlatının son bölümünde derin üzüntülerini ifade etmek için yazıyor:

"

Bugün bile köy bu köye bakıyor

Sessizce otur, sanki kulağına gibi.

"

Sadece bu değil, hikayenin acısını yaymak için daha çok yazdı.

"

Biri alandan sonra gece gördü

Kim Naxi kantha'nın vakumunda uçuyor?

Elinde bambu flüt onun lütfu ile oynuyor

Ai-Gaon Ogaon bugüne kadar derin bir acı içinde. [5]

"