101 кисса аз хаёти Абубакри Сиддик (р)

Саду як қисса аз ҳаёти Абубакри Сиддиқ (р)

https://vk.com/kitobhona

https://ok.ru/group/53630571643013

Ба номи Худованди бахшояндаи меҳрубон

Пешгуфтор

Пас аз ҳамду санои бепоён Худованди бузурги якторо, ки ӯ холиқ ва нури осмонҳою замин аст ва Муҳаммади Мустафоро, ки Расули барҳақ ва расонандаи ҳақиқати илоҳӣ ба ҷомеаи башарӣ аст, ин китоби нодирро, ки дарбаргирандаи саду як қиссаҳои ҳаҷман кутоҳ, вале аз рӯи маъно беандоза фарох, аз зиндагии Абдуллоҳ писари Усмон писари Омир ал-Қурашӣ Абубакр писари Абуқуҳофа Ат-таймӣ машҳур ба лақаби ифтихории Сиддиқ мебошад, пешкаши хонандагони арҷманд мегардонем. Ва бо арзи эҳтирому сипос аз ихлоси шумо ба арз мерасонем, ки муаллифи ин китоби пурҳикмат яке аз муҳаққиқони пурбаракат ва маъруфи улуми исломӣ, қорӣ ва ҳофизи машҳури Қуръони карим дар ҷаҳони ислом Муҳаммад Сиддиқи Миншовӣ мебошад.

Ин шахс пажуҳишгари пуркорест, ки роҷеъ ба таърихи ислом ва ҷонфидоиҳо ва саҳмгузориҳои собиқини содиқ дар таҳким бахшидани аҳкоми илоҳӣ ва тавсиаи ҳудуди пазириши дини мубини Ислом китобҳои зиёд таълиф кардааст.

Қобили тазаккур аст, ки дар ин китоби ҳикматфизо қиссаҳои рағбатовар ва ҷолиб бо забони хеле содда ва самимӣ гирд оварда шудаанд. Дар бархе аз онҳо таърихи нузули оёту сураҳои Қуръони маҷид, дар баъзе дигар, сифатҳои наҷиби Паёмбари Худо (с) ва шуҷоъату ҷонфидоиҳои ашхоси наздиктарини Расули акрам (с), ки аз аввалин лаҳзаҳои ошкор гардидани рисолати набавияти Паёмбари Ислом бидуни ҳеҷ шакку тардид исломро пазируфтаанд, тасвир гаштааст. Собиқини содиқ, ки намунаи шоистаи садоқату вафодорӣ гаштаанд, на танҳо молу сарват, балки тамоми ҳаёти худ ва фарзандони хешро фидои роҳи истиқрору густариши дини мубини Ислом кардаанд, ки дар миёни эшон Абубакри Сиддиқ (р) мақому манзалати хосса дорад.

Ӯ дар шумори наздикони Паёмбари Худо (с) ягона шахсест, ки ҳамеша нисбати дигарон сабқат (пешдастӣ) доштааст ва чунон, ки аз қиссаҳои ин китоб маълум мегардад, собиқини (пештозон, пешгомон) дигар ин сабқати ӯро эътироф кардаанд. Абубакри Сиддиқ (р) ягона шахсе будааст, ки дар ҳама ҳолатҳои тақдирсоз Паёмбари исломро ҳамроҳӣ ва ҳимоят кардааст ва ин садоқати бепоёни он ҳазрат боиси сазовор гаштанаш ба лақаби пуршарафи Сиддиқ гаштааст. Ва билохира ҳамин авсофи олӣ ва ахлоқи воло Абубакри Сиддиқ (р)-ро ҳамнишини доимӣ, ҷонишини баргузида ва нахустхалифаи Ислом пас аз фавти Паёмбари Худо (с) гардонидааст.

Дар ин қиссаҳо саҳми бузург ва садоқати бепоёни нахустхалифаи ислом ва фармудаҳои Қуръонӣ ва ҳадисҳои Паёмбари ислом, кӯшишу ҷадали пайгиронаи ин халифаи ростин барои ҳимояи арзишҳои волои исломӣ ва муборизаи шадид алайҳи нопокию палидиҳо, фисқу фуҷур, зиштию фасод, разолату қабоҳат ва ҳамоқату ҷаҳолат, бо лаҳни хеле самимию шево, баён гардидааст.

Аз мутолиаи қиссаҳо хонанда чеҳраи нуронӣ, ахлоқи ҳамида ва ақли расои Абубакри Сиддиқ (р)-ро мушоҳида менамояд. Ба саховатмандию фарохдастӣ ва эҳтироми самимона доштанаш нисбат ба инсони солеҳу боимон, қатъи назар аз нотавону фақир ва ё тавонманду сарватманд будани шахс, итминон ҳосил мекунад. Имрӯзҳо бархе аз ашхоси ноогоҳ гирифтори бадгӯиҳои фитнаангезон шуда аз рӯйи нодонӣ ба чунин чеҳраҳои дурахшони беназири тамаддуни ислом ба монанди Абубакр (р) Умар (р), Усмон (р) ва Алӣ (р) санги маломат мезананд. Чунин амали носавоби бадандешон моро водор кард, ки барои бештар огоҳ намудани мусалмонони ватани азизамон хомӯш наистода, китобҳоеро, ки чеҳраи аслии ин бузургмардони исломро бозгӯ менамоянд, пешкаши хонандагон гардонем, то ки аз ҳақиқати ҳол хабардор шаванд. Дар зимни ин масъала Расули акрам (с) фармудаанд:

«Ёрони маро носазо нагӯед, зеро ҳар яке аз шумо, агар ба миқдори кӯҳи Уҳуд тилло инфоқ (сарф,харҷ) намоед, боз ҳам ба андозаи сулс (сеяк) ва ё нисфи савоби онҳо нахоҳед расид». (Ҳадиси саҳеҳ).

Умуман, қисса чун василаи ифодаи ҳақоиқи таърихӣ ва ба наслҳои муосиру оянда муаррифӣ сохтани чеҳраҳои маъруфи мазҳабию сиёсӣ дар фарҳанги мардуми мусалмон, алалхусус мардумони арабзабон ва форсизабон аз қадимулайём серистифода аст.

Муҳаммадиқболи Садриддин