Китоби Дуоҳо (қисми 2)

Китоби Дуоҳо барои пешрафти кор, саломатӣ, хушбахти, барори кор ва ғайраҳо.

Китоби Дуоҳо барои пешрафти кор, саломатӣ, хушбахти, барори кор ва ғайраҳо.

Мундариҷа:

Дуоҳо

Ҳадисхо

Суханони Худо ва Пайғамбарон ва Одамони бузург

Сураҳо

Шеърҳо

Ва ғайраҳо

"Сутуни дини мо барҳақ намоз аст..."

Алҳамдулиллоҳи раббил ъоламин.Вас-салоту вас-салому ъало ашрафил анбиёи вал-мурсалин.Ва ъало олиҳи ва асҳобиҳи аҷмаъин.Аммо баъд.

Намо́з (ар. صلاة‎, салоҳ [sˤa.laːh]; форсӣ: نماز‎ — дуо, ибодат) — яке аз фаризаҳои ибодатии ҳатмии панҷкаратаи ҳаррӯза дар Ислом.

Хондани намоз ҷуз бар девонагон ва кӯдакон дигар бар ҳама лозим ва зарурист. Кӯдакон низ вақте ба синни ҳафтсолагӣ бирасанд, тибқи раҳнамудҳои Паёмбари Ислом (с), падару модарро мебояд онҳоро ба хондани намоз одат ва тарбият диҳанд ва вақте то синни даҳсолагӣ ба баргузории намоз пойбанд нагарданд, онҳоро танбеҳ намоянд.

Муҳа́ммад (ар. مُحَمَّدْ‎ [muˈħammad] (итт.); Абулқосим Муҳаммад ибни Абдуллоҳ ибни Абдулмутталиб, ар. أَبُو القَاسِم مُحَمَّد بنِ عَبد الله بنِ عَبدِ المُطَّلِب‎; 22 апрел 571, Макка — 8 июни 632, Мадина) — бунёдгузор ва паёмбари ислом ба эътиқоди мусулмонон, охирин паёмбар дар силсилаи паёмбарони илоҳӣ[4], таҳвилдиҳандаи китоби Қуръон, таҷдидкунандаи ойини аслӣ ва таҳрифнашудаи яктопарастӣ. Ӯ ҳамчунин ба унвони сиёсатмадор, раиси давлат, бозаргон, файласуф, хатиб, қонунгузор, ислоҳгар, фармондеҳи ҷангӣ ва барои мусулмонон ва пайравони бархе мазоҳиб маъмури таълими фармонҳои Худо ба шумор меравад.

Ҳазрати Муҳаммад (Салаллоҳу Алайҳи ва Саллам) пушидани либосе ки ранги сафед дошт, дӯст медоштанд ва аксарияти онҳо куртаҳои дарози сафед буданд (камис) ин чунин либоси васеи рахдори беостини рӯйи Яманӣ (ҳибар), салла ва изор, ки дар гирди миён тоб мехӯрад ва то байни анат дарозӣ дошт. Дар даст ангушти нуқрагӣ доштанд, ки дар он «Муҳаммад — Фиристодаи Аллоҳ» навишта шуда буд. Он кас покиза буданд, ва ҳар лаҳза аз атри хушбӯй истифода мебурданд ва дандонҳоро ҳамеша бо мисвок тоза мекарданд.

Номи пурраи пайғамбар: Абулқосим Муҳаммад ибни Абдуллоҳ ибни Абдулмутталиб ибни Ҳошим ибни Абдуманноф ибни Қусай ибни Килоб ибни Мурра ибни Каъб ибни Луай ибни Ғолиб ибни Фаҳр ибни Молик ибни Назр ибни Кинона ибни Хузайма ибни Мудрика ибни Илёс ибни Музар ибни Низор ибни Муъад ибни Ъаднон.

(ар. أَبُو الْقَاسِمْ مُحَمَّدُ بْنُ عَبْدِ اللهِ بن عَبْدِ الْمُطَّلِب بن هَاشِم بن عَبْد مَنَاف بن قًصَي بن كِلَاب بن مُرَّة بن كَعَب بن لُؤَي بن غَالِب بن فَهْر بن مَالِك بن اَلنَّضْر بن كِنَانَة بن خُزَيْمَة بن مُدْرِكَة بن إِلْيَاس بن مُضَر بن نِزَار بن مُعَد بن عَدْنَان‎).

«Фарқияте нест дар байни динҳое, ки фақат як худоро эътироф мекунанд, чун ҳамаи онҳо дар як ҳалқаи Худованд мебошанд ва супориши ҳазрати Муҳаммад авҷи аълои тарақиёти улуми динҳои инсон аст. Аммо фарқият дар қонунбарорӣ (шариатҳо), ки бо ҳар пайғамбар омада буд, ҳаст.»