THE TWILIGHT OF THE IDOLS

Oprócz krytykowania ówczesnej kultury niemieckiej.

Nietzsche celuje również w wybitnych francuskich, brytyjskich i włoskich przywódców kulturalnych, którzy jego zdaniem wykazują podobne cechy. Nietzsche chwali Cezara, Napoleona, Goethego, Tukidydesa i sofistów jako silniejszych i zdrowszych niż wszyscy ci rzekomi przedstawiciele dekadencji kulturowej. Książka opisuje ostatnie i najbardziej znaczące przedsięwzięcie Nietzschego jako transwaluację wszelkich wartości i przedstawia perspektywę starożytności, w której Rzymianie, choćby tylko w dziedzinie literatury, triumfowali nad starożytnymi Grekami. Książka składa się z dwunastu części.

Wiele teorii Platona, szczególnie te dotyczące Bycia i Stawania się, świata form i omylności zmysłów, jest odrzucanych przez Nietzschego. Dokładniej, odrzuca on stanowisko Platona, że ​​należy zaprzeczać zmysłom. Jest to oznaka osobistej dekadencji, która jest sprzeczna z ideami Nietzschego o ludzkim blasku. Nietzsche używa terminu „dekadencja”, aby opisać utratę wigoru i świętowanie słabości. Według Nietzschego, jeśli przyjmie się nienawiść do natury, a następnie nienawiść do świata zmysłowego – świata żywych – przyjmując świat niezmysłowy, niezmienny jako lepszy, a nasz świat zmysłowy jako podrzędny. Według Nietzschego tylko osoba słaba, chora lub nieszlachetna miałaby takie przekonanie.