Satan - History

szatan

Szatan, znany również jako Diabeł, a w chrześcijaństwie czasami nazywany także Lucyferem, jest istotą w religiach abrahamowych, która zwodzi ludzi do grzechu lub kłamstwa. W judaizmie Szatan jest postrzegany jako podmiot podporządkowany Bogu, co jest zwykle uważane za metaforę yetzer hara, czyli „złej skłonności”. W chrześcijaństwie i islamie jest zwykle postrzegany jako upadły anioł lub dżin, który zbuntował się przeciwko Bogu, który mimo to pozwala mu tymczasową władzę nad upadłym światem i zastępem demonów. W Koranie Szaitan, znany również jako Iblis, jest istotą stworzoną z ognia, która została wyrzucona z Nieba, ponieważ odmówiła pokłonu przed nowo stworzonym Adamem i namawia ludzi do grzechu, zakażając ich umysły waswami („złymi sugestiami”) .

Postać znana jako ha-szatan („szatan”) pojawia się po raz pierwszy w Biblii hebrajskiej jako niebiański prokurator podległy Jahwe (Bogu), który ściga naród Judy przed niebiańskim sądem i wystawia na próbę lojalność wyznawców Jahwe. W okresie międzytestamentowym, prawdopodobnie pod wpływem zoroastryjskiej postaci Angry Mainyu, szatan rozwinął się w złowrogą istotę o odrażających cechach, pozostającą w dualistycznej opozycji do Boga. W apokryficznej Księdze Jubileuszów Jahwe przyznaje szatanowi (zwanej Mastemą) władzę nad grupą upadłych aniołów lub ich potomstwem, aby kusił ludzi do grzechu i karał ich.

Chociaż Księga Rodzaju nie wspomina o nim, chrześcijanie często utożsamiają węża z ogrodu Eden z Szatanem. W Ewangeliach synoptycznych szatan kusi Jezusa na pustyni i jest utożsamiany z przyczyną choroby i pokusy. W Księdze Apokalipsy Szatan pojawia się jako Wielki Czerwony Smok, który zostaje pokonany przez Michała Archanioła i zrzucony z Nieba. Później jest związany na tysiąc lat, ale na krótko zostaje uwolniony, zanim ostatecznie zostaje pokonany i wrzucony do Jeziora Ognia.

W średniowieczu Szatan odgrywał minimalną rolę w teologii chrześcijańskiej i był używany jako postać komiczna w misteriach. We wczesnym okresie nowożytnym znaczenie Szatana znacznie wzrosło, gdy rozpowszechniły się wierzenia takie jak opętanie przez demony i czary. W epoce oświecenia wiara w istnienie szatana była ostro krytykowana przez myślicieli takich jak Voltaire. Niemniej jednak wiara w Szatana nie ustąpiła, szczególnie w obu Amerykach.

Chociaż szatan jest powszechnie postrzegany jako zły, niektóre grupy mają bardzo odmienne przekonania. W teistycznym satanizmie Szatan jest uważany za bóstwo, które jest czczone lub czczone. W satanizmie LaVeyana szatan jest symbolem cnotliwych cech i wolności. Biblia nigdy nie opisuje wyglądu Szatana, lecz od IX wieku w sztuce chrześcijańskiej często przedstawiano go w sztuce chrześcijańskiej z rogami, rozszczepionymi kopytami, niezwykle owłosionymi nogami i ogonem, często nago i trzymającego widły. Są to połączenie cech pochodzących od różnych pogańskich bóstw, w tym Pana, Posejdona i Besa. Szatan pojawia się często w literaturze chrześcijańskiej, zwłaszcza w Piekło Dantego Alighieri, we wszystkich wariantach klasycznej historii Fausta, w Raju utraconym i Raju odzyskanym Johna Miltona oraz w wierszach Williama Blake'a. Nadal występuje w filmie, telewizji i muzyce.