History of Ancient warfare

Starożytna wojna to wojna prowadzona od początku zapisanej historii

Starożytna wojna to wojna, która była prowadzona od początku zapisanej historii do końca starożytnego okresu. W Europie i na Bliskim Wschodzie koniec starożytności jest często utożsamiany z upadkiem Rzymu w 476 rne, wojnami wschodniego imperium rzymskiego na jego południowo-zachodnich i północnoafrykańskich granicach oraz początkami podbojów muzułmańskich w VII wieku . W Chinach można to również postrzegać jako zakończenie rosnącej roli konnych wojowników potrzebnych do przeciwdziałania stale rosnącemu zagrożeniu z północy w V wieku i początek dynastii Tang w 618 r. W Indiach okres starożytny kończy się upadkiem Imperium Guptów (VI wiek) i początkiem podbojów muzułmańskich od VIII wieku. Uważa się, że w Japonii okres starożytny zakończył się wraz z powstaniem feudalizmu w okresie Kamakura w XII – XIII wieku.

Różnica między prehistorycznymi i starożytnymi wojnami jest bardziej zorientowana na organizację niż na technologię. Rozwój pierwszych miast-państw, a następnie imperiów, umożliwił radykalną zmianę sposobu prowadzenia działań wojennych. Począwszy od Mezopotamii, państwa produkowały wystarczającą nadwyżkę rolną. Pozwoliło to wyłonić się pełnoetatowym elitom rządzącym i dowódcom wojskowym. Podczas gdy większość sił zbrojnych nadal stanowili rolnicy, społeczeństwo mogło co roku rozdzielać. W ten sposób po raz pierwszy rozwinęły się zorganizowane armie.

Te nowe armie były w stanie pomóc państwom rosnąć i stawać się coraz bardziej scentralizowane. Wczesne starożytne armie nadal używały głównie łuków i włóczni, tej samej broni, która została opracowana w czasach prehistorycznych do polowań. Znaleziska w miejscu Nataruk w Turkanie w Kenii zostały zinterpretowane jako dowód konfliktu i działań wojennych między grupami w starożytności [1], ale ta interpretacja została zakwestionowana [2]. Wczesne armie w Egipcie i Chinach stosowały podobny schemat używania zmasowanej piechoty uzbrojonej w łuki i włócznie. Piechota była w tym czasie dominującą formą wojny, częściowo ze względu na to, że nie wynaleziono jeszcze siodła wielbłąda i strzemienia. Piechota w tym czasie byłaby podzielona na dystansową i uderzeniową, przy czym piechota uderzeniowa albo szarżowała, aby spowodować penetrację linii wroga, albo utrzymać się. Idealnie byłoby połączyć te siły, stawiając przeciwnika przed dylematem: zgrupować siły i pozostawić je podatne na ataki dystansowe, czy rozproszyć je i uczynić je podatnymi na szok. Ta równowaga ostatecznie ulegnie zmianie, gdy technologia pozwoli rydwanom, kawalerii i artylerii odgrywać aktywną rolę na polu bitwy.

Nie można wytyczyć wyraźnej granicy między starożytną a średniowieczną wojną. Charakterystyczne właściwości średniowiecznych działań wojennych, zwłaszcza ciężkiej kawalerii i machin oblężniczych, takich jak trebusz, zostały po raz pierwszy wprowadzone w późnej starożytności. Główny podział w okresie starożytnym przypada na początek epoki żelaza wraz z wprowadzeniem kawalerii (co spowodowało upadek wojny rydwanowej), wojny morskiej (ludy morskie) oraz rozwojem przemysłu opartego na metalurgii żelaza, co pozwoliło na masowa produkcja broni metalowej, a tym samym wyposażenia dużych stałych armii. Pierwszą potęgą militarną, która skorzystała z tych innowacji, było imperium neoasyryjskie, które osiągnęło niespotykany dotąd zakres scentralizowanej kontroli, pierwsze „mocarstwo światowe” rozciągające się na cały Żyzny Półksiężyc (Mezopotamię, Lewant i Egipt).

Uwaga:

Ta aplikacja jest rozwijana do celów edukacyjnych i badawczych.

Ta aplikacja jest objęta międzynarodową licencją Creative Commons Uznanie autorstwa 4.0.

Ta aplikacja wykorzystuje materiał z artykułu w Wikipedii, który jest udostępniany na licencji Creative Commons Attribution 3.0 International.