HEGEL'S FINE ART

Hegel zdaje sobie sprawę, że sztuka służy pouczaniu, budowaniu, prowokowaniu, zdobieniu

Ale jego głównym celem jest zdefiniowanie najistotniejszej roli sztuki. Twierdzi, że pozwoli to wolności ducha wyrażać się intuicyjnie i zmysłowo. Dlatego celem sztuki nie jest bycie „realistycznym” ani powielanie czy odzwierciedlenie okoliczności zwykłego życia, ale raczej zilustrowanie tego, jak wygląda boska i ludzka wolność. Hegel nazywa tę zmysłową reprezentację duchowej wolności „ideałem” lub prawdziwym pięknem. Poszczególne przedmioty w przestrzeni i czasie należą do sfery zmysłowej.

Hegel znał starożytną grecką rzeźbę tylko z rzymskich reprodukcji lub odlewów gipsowych, a jednak ukazuje to, co nazywa „absolutnym” lub „czystym” pięknem. Nie wyczerpuje jednak pojęcia piękna, ponieważ nie dostarcza nam piękna w jego najbardziej rozwiniętej i konkretnej formie. Można to zaobserwować w starożytnej grze greckiej, szczególnie w tragedii, kiedy wolne jednostki podejmują działania, które wywołują konflikt i ostatecznie prowadzą do rozwiązania. Greckie rzeźby bogów są przepiękne, ponieważ całkowicie oddają ich fizyczną wolność w formie, bez żadnych oznak fizycznego uzależnienia lub ułomności.