علامہ اقبال کی شاعری- Allama I

Najlepsza Kolekcja Iqbal Urdu Shayari w lepszy sposób.

Aplikacja Allama Iqbal Shayari zawiera Allama Iqbal Shayari w języku urdu. Istnieje ponad sto shayari lub poezji Allamy Iqbal.

Allama Iqbal, był filozofem, poetą i politykiem w Indiach Brytyjskich.

Aplikacja Allama Iqbal Shayari zawiera wspaniałą kolekcję Allamy Iqbal Shayari w języku urdu z pięknie zaprojektowanymi obrazami, które można również udostępniać na Facebooku, Twitterze, WhatsApp i innych platformach społecznościowych.

Sir Allama Muhammad Iqbal (urdu: محمد اِقبال; 9 listopada 1877 - 21 kwietnia 1938), znany jako Allama Iqbal, był poetą, filozofem, teoretykiem i adwokatem w Indiach Brytyjskich. Został nazwany „duchowym ojcem Pakistanu” za zasługi dla narodu. Wyróżniono wiersze Iqbala, wkład polityczny oraz badania akademickie i naukowe. Zainspirował ruch pakistański w Indiach Brytyjskich i jest uważany za znaną postać literatury urdu, chociaż pisał zarówno w języku urdu, jak i perskim.

W dużej części Azji Południowej i świata, w którym mówi się w języku urdu, Iqbal jest uważany za Shair-e-Mashriq (urdu: شاعر مشرق, „Poeta Wschodu”). Nazywa się go również Mufakkir-e-Pakistan (urdu: مفکر پاکستان, „Myśliciel Pakistanu”), Musawwir-e-Pakistan (urdu: مصور پاکستان, „Malarz Pakistanu”) i Hakeem-ul-Ummat (urdu : حکیم الامت, "Mędrzec Ummy"). Rząd Pakistanu oficjalnie nazwał go „narodowym poetą Pakistanu”. Jego urodziny Yōm-e Welādat-e Muḥammad Iqbāl (urdu: یوم ولادت محمد اقبال), czyli Iqbal Day, to święto państwowe w Pakistanie.

Bang-e-Dara (Wezwanie marszowego dzwonu) Iqbala, jego pierwszy zbiór poezji urdu, został opublikowany w 1924 roku. Został napisany w trzech odrębnych fazach jego życia. Wiersze, które napisał do 1905 r. - roku, w którym wyjechał do Anglii - odzwierciedlają patriotyzm i wyobrażenia natury, w tym „Tarana-e-Hind” („Pieśń o Indiach”) i „Tarana-e-Milli” ( „Pieśń wspólnoty”). Drugi zbiór wierszy pochodzi z lat 1905–1908, kiedy Iqbal studiował w Europie i rozważał naturę społeczeństwa europejskiego, które, jak podkreślił, utraciło wartości duchowe i religijne. To zainspirowało Iqbala do napisania wierszy o historycznym i kulturowym dziedzictwie islamu i społeczności muzułmańskiej z perspektywy globalnej. Iqbal wzywa całą społeczność muzułmańską, zwaną Ummah (Ummat), do zdefiniowania życia osobistego, społecznego i politycznego za pomocą wartości i nauk islamu.

Prace Iqbala były przez większość swojej kariery w języku perskim, ale po 1930 roku jego prace były głównie w języku urdu. Jego prace z tego okresu były często skierowane do mas muzułmańskich w Indiach, z jeszcze większym naciskiem na islam oraz duchowe i polityczne przebudzenie muzułmanów. Wydany w 1935 roku Bal-e-Jibril (Wings of Gabriel) jest uważany przez wielu krytyków za jego najlepszą poezję urdu i został zainspirowany jego wizytą w Hiszpanii, gdzie odwiedził zabytki i dziedzictwo królestwa Maurów. Składa się z gazali, wierszy, czterowierszów i fraszek i niesie ze sobą silne poczucie religijnej pasji.

„Musafir” to relacja z jednej z podróży Iqbala do Afganistanu, w której Pasztunom radzi się, aby poznawali „tajemnicę islamu” i „budowali siebie” w sobie. [9] Ostatnim dziełem Iqbala był Armughan-e-Hijaz (Dar Hijaz), opublikowany pośmiertnie w 1938 roku. Pierwsza część zawiera czterowiersze w języku perskim, a druga część zawiera wiersze i fraszki w języku urdu. Perskie czterowiersze wywołują wrażenie, że poeta podróżuje w swojej wyobraźni przez Hidżaz. Głębokość idei i intensywność namiętności to najważniejsze cechy tych krótkich wierszy.

Mamy wbudowane funkcje:

- Shaaer-e-Mashriq (Allama Iqbal)

- Urdu Shayari Allama Iqbal

- Zarb e Kaleem użytkownika Allama Iqbal

- IQBAL ENCYCLOPEDIA - WSZYSTKIE KSIĄŻKI

- kulliyat e iqbal Urdu Book

- Refleksje Iqbala

- Bang e Dara

- Shikwa Jawab e Shikwa

- Kulliyat e Iqbal