THE CRITIQUE OF PURE REASON

Immanuel Kant definieerde metafysica in zijn boek The Critique of Pure Reason.

Immanuel Kant, een Duitse filosoof, probeert de grenzen en reikwijdte van de metafysica te definiëren in zijn boek The Critique of Pure Reason. Het werd gevolgd door Kants Critique of Practical Reason (1788) en Critique of Judgment (1789), en wordt soms zijn "First Critique" (1790) genoemd. In het voorwoord bij de eerste editie legt Kant uit dat hij ernaar streeft "de mogelijkheid of onmogelijkheid van de metafysica" te bepalen en dat hij met "kritiek van de zuivere rede" een kritiek bedoelt "van het vermogen van de rede in het algemeen, met betrekking tot alle kennis waarnaar het kan streven, onafhankelijk van alle ervaring." In dit geval wordt het woord "kritiek" niet in figuurlijke zin gebruikt, maar in de zin van een methodische analyse.

Vóór Kant werd algemeen aangenomen dat waarheden van de rede analytisch moesten zijn, wat inhoudt dat het onderwerp het predikaat al moest bevatten om het waar te laten zijn (bijv. "Een intelligente man is intelligent" of "Een intelligente man is een man"). Omdat het wordt bepaald door het onderwerp te evalueren, is het oordeel in beide situaties analytisch. Men geloofde dat alle essentiële waarheden of op de rede gebaseerde waarheden van dit type zijn en een predikaat bevatten dat alleen verwijst naar een deel van het onderwerp dat wordt bevestigd. Als dit het geval zou zijn, zou elke poging om iets te weerleggen dat a priori bekend zou kunnen zijn, tegenstrijdigheden inhouden, zoals 'Een intelligente man is niet intelligent' of 'Een intelligente man is geen man'.

Aanvankelijk was David Hume het eens met het brede standpunt van het rationalisme over a priori kennis. Hume ontdekte echter dat verschillende oordelen waarvan hij dacht dat ze analytisch waren, met name die over oorzaak en gevolg, in feite synthetisch waren (d.w.z. geen enkele analyse van het onderwerp zal het predikaat onthullen). Als gevolg hiervan zijn ze a posteriori en uitsluitend gebaseerd op ervaring. Vóór Hume hadden rationalisten beweerd dat oorzaak en gevolg van elkaar konden worden afgeleid; Hume beweerde dat dit onmogelijk was en redeneerde dat niets over oorzaak en gevolg a priori bekend kon zijn. De scepsis van Hume baarde Kant ernstig zorgen, die in een rationalistische omgeving was grootgebracht.