Ozone Data Hub

Geaggregeerde landengegevens over gecontroleerde ozonafbrekende stoffen

Het Verdrag van Wenen ter bescherming van de ozonlaag (1985) en het Protocol van Montreal betreffende stoffen die de ozonlaag afbreken (1987) zijn internationale overeenkomsten die werden aangenomen om het hoofd te bieden aan de grootste milieudreiging van die tijd: de ontdekking van een gat in de ozonlaag.

De ozonlaag is een gebied met een hoge ozonconcentratie in de stratosfeer, 20 tot 30 kilometer boven het aardoppervlak. Het fungeert als een onzichtbaar schild en beschermt ons en al het leven op aarde tegen schadelijke ultraviolette (UV) straling van de zon.

Halverwege de jaren tachtig ontdekten wetenschappers een verdunning in de ozonlaag boven Antarctica. Er werd vastgesteld dat door de mens gemaakte chemicaliën die halogenen bevatten de hoofdoorzaak zijn van dit ozonverlies. Deze chemicaliën, gezamenlijk bekend als ozonafbrekende stoffen (ODS's), omvatten chloorfluorkoolwaterstoffen (CFK's), chloorfluorkoolwaterstoffen (HCFK's), halonen en methylbromide. Ze werden gebruikt in letterlijk duizenden producten, van airconditioners, koelkasten en spuitbussen tot oplosmiddelen voor het reinigen van elektronica, isolatieschuimen, brandbeveiligingssystemen, inhalatoren en zelfs schoenzolen, evenals ontsmettingsmiddelen om ongedierte te doden.

De ozonverdragen, die worden beschouwd als een van de meest succesvolle overeenkomsten in de geschiedenis, brengen alle landen van de wereld samen in een kader dat hen toegang geeft tot de nieuwste wetenschappelijke, ecologische en technologische informatie waarop ze hun beslissingen kunnen baseren. Al meer dan 32 jaar werken de partijen bij de ozonverdragen samen met de wetenschappelijke wereld, de particuliere sector en het maatschappelijk middenveld om het probleem beter te begrijpen en mechanismen aan te nemen en te implementeren om het op te lossen. Hierdoor is de ozonlaag goed op weg naar herstel, maar is de voortdurende inzet van alle partijen en alle belanghebbenden nodig om ervoor te zorgen dat de missie wordt volbracht.

De handboeken van ozonverdragen zijn opgesteld op verzoek van de Vergadering van de Partijen bij het Protocol van Montreal tijdens haar tweede bijeenkomst, in 1990, en zijn bijgewerkt na elke jaarlijkse Vergadering van de Partijen bij het Protocol (MOP) en de driejaarlijkse Conferentie van de partijen bij het verdrag (COP) sindsdien. Ze bestaan ​​uit de verdragsteksten, zoals aangepast en gewijzigd in de loop der jaren, samen met alle besluiten van de MOP en de COP, evenals relevante bijlagen en het reglement van orde. De handboeken bevatten een overzicht van de acties die gedurende meer dan drie decennia zijn ondernomen om de ozonlaag te beschermen. Bovendien zijn ze een cruciale hulpbron voor de partijen zelf, maar ook voor de experts, industrieën, intergouvernementele organisaties en maatschappelijke groeperingen die bij deze belangrijke missie betrokken zijn.