Miniature Effect Art Frames

Miniatuur is een kleine illustratie om een ​​oud verlicht manuscript te versieren

De vroegst bestaande miniaturen zijn een reeks gekleurde tekeningen of miniaturen gesneden uit de Ambrosiaanse Ilias, een geïllustreerd manuscript van de Ilias uit de 3e eeuw. Ze zijn qua stijl en behandeling vergelijkbaar met de beeldende kunst uit de latere Romeinse klassieke periode. Op deze foto's is er een aanzienlijke variëteit in de kwaliteit van de tekening, maar er zijn veel opmerkelijke voorbeelden van fijne figuurtekening, vrij klassiek van sentiment, waaruit blijkt dat de eerdere kunst nog steeds zijn invloed uitoefende. Ook dergelijke aanduidingen van het landschap zijn van het klassieke type, niet conventioneel in de zin van middeleeuws conventioneel, maar proberen nog steeds de natuur te volgen, zelfs op een onvolmaakte manier; net als in de Pompeïsche en andere fresco's uit de Romeinse tijd.

Van nog grotere waarde vanuit artistiek oogpunt zijn de miniaturen van het Vaticaanse manuscript van Vergilius, bekend als de Vergilius Vaticanus, uit het begin van de 5e eeuw. Ze zijn in een meer perfecte staat en op grotere schaal dan de Ambrosiaanse fragmenten en bieden daarom betere mogelijkheden om methoden en technieken te onderzoeken. De tekening is vrij klassiek van stijl en het idee wordt overgebracht dat de miniaturen directe kopieën zijn van een oudere serie. De kleuren zijn ondoorzichtig: inderdaad, in alle miniaturen van vroege manuscripten was het gebruik van lichaamskleur universeel.

De methode die werd gevolgd om de verschillende scènes op de pagina te plaatsen, is zeer leerzaam voor de praktijk die, zoals we mogen aannemen, door de kunstenaars van de eerste eeuwen werd gevolgd. Het lijkt erop dat de achtergrond van het tafereel eerst volledig werd geschilderd en het hele oppervlak van de pagina bedekte; vervolgens werden over deze achtergrond de grotere figuren en objecten geschilderd; en opnieuw werden de kleinere details ervoor over elkaar gelegd. (Het algoritme van de schilder.) Nogmaals, om zoiets als perspectief te verzekeren, werd een rangschikking van horizontale zones aangenomen, waarbij de bovenste figuren op een kleinere schaal bevatten dan die eronder.

Armeense miniatuurkunst bloeide in de 13e eeuw, vooral in Cilicisch Armenië, waar de miniaturen luxer en eleganter waren. Werken van zulke getalenteerde miniatuurkunstenaars uit verschillende tijden en centra en nog veel meer hebben de tand des tijds tot nu toe doorstaan. Toch zijn de namen van veel andere miniatuurkunstenaars niet bewaard gebleven.

De Armeense miniatuurschilderkunst heeft lange en moeilijke historische paden bewandeld; het is een getuige van de ongeëvenaarde creatieve ijver van Armenië, die noch de talloze rampen veroorzaakt door buitenlandse indringers, noch de moeilijke en martelende migratieroutes konden blussen. Met zijn originaliteit, meesterschap in uitvoering, buitengewone kleur, rijkdom en verscheidenheid aan sieraden, neemt het een unieke en eervolle plaats in, niet alleen in de schatkamer van nationale kunst, maar ook in wereldkunst.

De Angelsaksische school, speciaal ontwikkeld in Canterbury en Winchester, ontleende haar karakteristieke tekening uit de vrije hand waarschijnlijk aan klassieke Romeinse modellen, nauwelijks beïnvloed door het Byzantijnse element. De hoogste kwaliteiten van de miniaturen van de 10e en 11e eeuw van deze school liggen in de fijne schetstekening, die een blijvende invloed had op de Engelse miniatuur van de latere eeuwen. Maar de zuidelijke Angelsaksische school staat nogal los van de algemene ontwikkelingslijn van de westerse middeleeuwse miniatuur.

Onder de Karolingische vorsten ontwikkelde zich een schilderschool die was afgeleid van klassieke modellen, voornamelijk van het Byzantijnse type. In deze school, die zijn oorsprong te danken heeft aan de aanmoediging van Karel de Grote, ziet men dat de miniatuur in twee vormen voorkomt. Ten eerste is er de echt conventionele miniatuur volgens het Byzantijnse model, waarbij de onderwerpen over het algemeen de portretten van de vier evangelisten zijn, of portretten van de keizers zelf: de formele figuren; de pagina's schitterend gekleurd en verguld, meestal geplaatst in een architecturale omgeving van een vast type, en verstoken van landschap in de echte zin van het woord.