भारतीय दण्ड संहिता Study Guide

Studiegids भारतीय दण्ड संहिता 1860 (Bharatiya Dand Sanhita IPC 1860 in het Hindi)

Disclaimer: deze applicatie is niet gelieerd aan of representatief voor enige overheidsinstantie. Het is een privéplatform ontwikkeld voor educatieve doeleinden. Alle informatie of diensten die door deze app worden geleverd, worden door geen enkele overheidsinstantie onderschreven of gesanctioneerd. Inhoudsbron: https://www.code.mp.gov.in/WriteReadData/Pdf/Act_1860_0045_Pdf_F689_Hindi.pdf

भारत भारतीय दण्ड संहिता (Indiaas Wetboek van Strafrecht, IPC) भारत के अन्दर (जम्म Ik denk dat het goed is) Ik denk dat ik het goed heb gedaan Ik denk dat het goed is Ik denk dat ik het goed heb gedaan । Ik denk dat ik het goed heb gedaan ंहिता (RPC) लागू होती है।

Ik denk dat ik het goed heb gedaan Ik denk dat het goed is Ik denk dat het een goede keuze is (विशेषक) Ik denk dat ik het goed heb gedaan) Ik denk dat ik het goed heb gedaan Ik denk dat het goed is Ik denk dat ik het goed heb gedaan Ik denk dat ik, ik ben, ik ben, ik ben, (ब्रुनेई आदि)

Het Indiase Wetboek van Strafrecht (IPC) is het belangrijkste wetboek van strafrecht van India. Het is een alomvattend wetboek dat bedoeld is om alle inhoudelijke aspecten van het strafrecht te bestrijken. De code werd in 1860 opgesteld op aanbeveling van de eerste wetscommissie van India, opgericht in 1834 onder de Charter Act van 1833 onder voorzitterschap van Thomas Babington Macaulay. Het werd van kracht in Brits-Indië tijdens de vroege Britse Raj-periode in 1862. Het was echter niet automatisch van toepassing in de prinselijke staten, die tot de jaren veertig hun eigen rechtbanken en rechtsstelsels hadden. Het Wetboek is sindsdien meerdere malen gewijzigd en wordt nu aangevuld met andere strafbepalingen.

Na de opdeling van het Brits-Indische rijk werd het Indiase wetboek van strafrecht geërfd door zijn opvolgerstaten, de Dominion of India en de Dominion of Pakistan, waar het zelfstandig verder gaat als het Pakistaanse wetboek van strafrecht. Het Ranbir Wetboek van Strafrecht (RPC) dat van toepassing is in Jammu en Kasjmir is ook gebaseerd op deze wetboek.[2] Na de scheiding van Bangladesh en Pakistan bleef de code daar van kracht. De Code werd ook aangenomen door de Britse koloniale autoriteiten in het koloniale Birma, Ceylon (het huidige Sri Lanka), de Straits Settlements (nu onderdeel van Maleisië), Singapore en Brunei, en blijft de basis van de wetboeken van strafrecht in die landen.

Het ontwerp van het Indiase wetboek van strafrecht werd in 1835 voorbereid door de First Law Commission, voorgezeten door Thomas Babington Macaulay, en werd in 1837 voorgelegd aan de gouverneur-generaal van de Indiase Raad. De basis ervan is het recht van Engeland, bevrijd van overbodigheden, technische details en lokale eigenaardigheden. . Er werden ook elementen ontleend aan de Napoleontische Code en aan het Louisiana Burgerlijk Wetboek van Edward Livingston uit 1825. Het eerste definitieve ontwerp van het Indiase Wetboek van Strafrecht werd in 1837 aan de gouverneur-generaal van India in de Raad voorgelegd, maar het ontwerp werd opnieuw herzien. Het ontwerp werd in 1850 voltooid en de Code werd in 1856 aan de Wetgevende Raad gepresenteerd, maar het werd pas een generatie later, na de Indiase opstand van 1857, in het wetboek van Brits-Indië opgenomen. zorgvuldige herziening door Barnes Peacock, die later de eerste opperrechter van het Hooggerechtshof van Calcutta werd, en de toekomstige onderrechters van het Hooggerechtshof van Calcutta, die lid waren van de Wetgevende Raad, en op 6 oktober 1860 in wet werden omgezet De Code trad in werking op 1 januari 1862. Macaulay overleefde de inwerkingtreding van zijn meesterwerk niet, aangezien hij eind 1859 stierf.

Het doel van deze wet is om te voorzien in een algemeen wetboek van strafrecht voor India. Hoewel dit geen initiële doelstelling is, trekt de wet niet de strafwetten in die van kracht waren op het moment dat ze in India van kracht werden. Dit was zo omdat de Code niet alle strafbare feiten omvat en het mogelijk was dat sommige strafbare feiten alsnog uit de Code waren weggelaten, die niet bedoeld waren om van strafrechtelijke gevolgen te worden vrijgesteld.