THE CRITIQUE OF PURE REASON

Immanuel Kant, mendefinisikan metafizik dalam bukunya The Critique of Pure Reason.

Immanuel Kant, seorang ahli falsafah Jerman, cuba mentakrifkan sempadan dan skop metafizik dalam bukunya The Critique of Pure Reason. Ia diikuti oleh Kritikan Alasan Praktikal Kant (1788) dan Kritikan Penghakiman (1789), dan kadang-kadang disebut sebagai "Kritik Pertama" (1790) beliau. Dalam kata pengantar edisi pertama, Kant menjelaskan bahawa dia berhasrat untuk menentukan "kemungkinan atau kemustahilan metafizik" dan bahawa dengan "kritikan terhadap akal murni" dia bermaksud kritikan "terhadap fakulti akal secara umum, berkenaan dengan semua pengetahuan selepas itu ia boleh berusaha secara bebas daripada semua pengalaman." Dalam contoh ini, perkataan "kritikan" tidak digunakan dalam erti kata kiasan, sebaliknya dalam erti kata analisis metodis.

Sebelum Kant, ia dipercayai secara meluas bahawa kebenaran akal mesti analitikal, bermakna subjek harus sudah memasukkan predikat agar ia menjadi benar (cth., "Orang pintar adalah pintar" atau "Seorang lelaki pintar adalah seorang lelaki"). Kerana ia ditentukan melalui penilaian subjek, penghakiman adalah analitikal dalam kedua-dua situasi. Adalah dipercayai bahawa semua kebenaran penting atau kebenaran berdasarkan sebab adalah jenis ini dan mengandungi predikat yang hanya merujuk kepada sebahagian daripada subjek yang ditegaskan. Jika ini berlaku, setiap percubaan untuk menyangkal sesuatu yang boleh diketahui secara apriori akan merangkumi percanggahan, seperti "Lelaki yang cerdik bukan pintar" atau "Lelaki yang bijak bukanlah seorang lelaki."

Pada mulanya, David Hume bersetuju dengan pendirian luas rasionalisme mengenai pengetahuan apriori. Walau bagaimanapun, Hume mendapati bahawa beberapa pertimbangan yang dipercayainya sebagai analitikal, terutamanya yang berkaitan dengan sebab dan akibat, sebenarnya adalah sintetik (iaitu, tiada analisis subjek akan mendedahkan predikat). Akibatnya, mereka adalah posteriori dan semata-mata berdasarkan pengalaman. Sebelum Hume, rasionalis telah mendakwa bahawa sebab dan akibat boleh diperoleh daripada satu sama lain; Hume menegaskan bahawa ini adalah mustahil dan beralasan bahawa tiada apa-apa tentang sebab dan akibat boleh diketahui secara priori. Keraguan Hume sangat merisaukan Kant, yang telah dibesarkan dalam persekitaran rasionalis.