Sahir Ludhianvi Shayari and Gh

مجموعه صحیرالجاییان شیعی غزال | साहिर लुधियानवी शायरी ग़ज़ल संग्रह

سحر لودیانیوی شایاری و مجموعه غزل | साहिर लुधियानवी शायरी और ग़ज़ल /

سحر لودیانیوی احتمالاً تنها ترانه سرا در فیلم های هندی است که اشعار آن در خالص ترین شکل پذیرفته شده و به عنوان یک ترانه فیلم گنجانیده شده است. قد و قامت او به عنوان یک شاعر اردو چنان بزرگ بود که هرگز مجبور نبود شعرهای خود را متناسب با خواسته های ترانه سرایی فیلم بسازد. در عوض ، تهیه‌کنندگان و آهنگسازان اقتضائات خود را با شعر او تطبیق دادند. ترانه های او در فیلم هایی مانند پیااسا ، نایا دور و فیر سباح هوگی به وضعیت کلاسیک دست یافته اند. این بیوگرافی جامع ، زندگی غنی شاعر را نشان می دهد ، از کودکی آشفته و روابط عاشقانه اش به همان اندازه آشفته و پیدایش به عنوان یکی از شخصیت های برجسته جنبش نویسندگان پیشرو و سفر وی به عنوان سروده گر در دوره طلایی موسیقی فیلم هندی ، دهه 50 و 1960.

लुधियानवी (८ मार्च १ ९२१-२५ अक्टूबर १ ९ ८०) प्रसिद्ध शायर तथा गीतकार थे। जन्म लुधियाना में हुआ था और लाहौर तथा बंबई (१ ९ ४ ९ के बाद) इनकी कर्मभूमि रही उनका असली नाम अब्दुल हयी साहिर है।

سحر تنها درگذشته در 8 مارس 1921 به عنوان عبدالحیی ، پسر یك زیندرار بود. جدایی پدر و مادرش و واقعه پارتیشن باعث شد که او بین هند و پاکستان تعطیل شود ... و همچنین وی را با چهره های مبارزات زندگی روبرو کرد. وی به عنوان یک روزنامه نگار و سردبیر در پاکستان زندگی خود را تأمین کرد ، اما حکم بازداشت دولت پاکستان در روز پس از انتشار برخی از مقالات ناخوشایند باعث شد که وی در سال 1949 به بمبئی فرار کند ، جایی که او شروع به نوشتن آهنگ های فیلم کرد.

در سال 1948 ، ساهیر به عنوان سردبیر شااهكار و ساورا فعالیت خود را آغاز كرد. وی همچنین شاهرخ را از دهلی منتشر کرد و کارهای تحریریه ای را برای "Preet kii laDi" / "Prithlari" انجام داد ، که همگی موفقیت آمیز بودند. وی همچنین به عضویت انجمن نویسندگان مترقی درآمد. اما به زودی ، نوشته های التهابی او در Savera منجر به صدور حكم دستگیری دولت پاکستان شد. بنابراین ، سحر به دهلی گریخت اما پس از چند ماه ، به بمبئی (امروز بمبئی) نقل مکان کرد.

ساهیر در سال 1948 با فیلم "آزادی کی ره پار" اولین خواننده ترانه را ساخت. این فیلم دارای چهار ترانه بود که توسط وی نوشته شده است. اولین آهنگ او "badal rahii hai zindagii" بود. با این حال ، سال 1951 بود که به او شهرت و شناخت می بخشد. دو فیلم که در سال 1951 اکران شدند ، دارای ترانه هایی بودند که از محبوبیت بسیار آسمانی برخوردار بودند و حتی امروز نیز فرو می ریزند. اولین بار "ThanDii hawaayeN lehraa ke aayeN" از ناوجاوان بود. دومین فیلم یک فیلم برجسته بود که اولین کارگردانی گورو دات - باازی را نشان داد. هر دو فیلم ، به طور تصادفی ، موسیقی S. D. Burman را داشتند.

ساهیر حرفه ای طولانی و موفقی را به عنوان سروده دار داشت و در دهه 50 و 60 با اکثر کارگردانان موسیقی از جمله روشن ، مادان موهان ، خیایی ، راوی ، س. دی. برمن و ن. دوتا همکاری داشت. او بخشی جدایی ناپذیر از تیم گورو دات بود و همراه با S. D. Burman ، تعداد بازدیدهای زیادی را از آن خود کرد. کار او با روشن منجر به موسیقی افسانه ای برای چندین دوره دوره ای ، از جمله تاج محل شد که برای اولین بار او جایزه بهترین فیلمبرداری خود را به عنوان بهترین متن ترانه بدست آورد. در دهه 70 ، بیشتر کار او برای فیلم های یاش چوپرا بود اما کمبود فیلم ها قطعاً از کیفیت آثار او کاسته نمی شود و او دومین جایزه فیلمنامه خود را به عنوان بهترین سرودهنده برای کابی کابایی در سال 1976 بدست آورد. او همچنین به پادماشی اهدا شد. دولت هند در سال 1971