Prayer of Jesus

دعای عیسی - دعای قلبی - دعاها و برکات روزانه

دعای عیسی - دعای قلبی - دعاهای روزانه و برکت

دعای عیسی، که به عنوان دعا نیز شناخته می‌شود، دعای فرمولی کوتاهی است که به ویژه در کلیساهای شرقی مورد احترام و حمایت قرار می‌گیرد: "خداوند عیسی مسیح، پسر خدا، به من گناهکار رحم کن." این دعا به طور گسترده در طول تاریخ کلیسای ارتدکس تدریس و مورد بحث قرار گرفته است.

رسولان به عیسی گفتند: «خداوندا، دعا کردن را به ما بیاموز.» (لوقا 11:1). این درخواستی است که همه ما از خدا می کنیم. چگونه وارد راز دعای زنده شویم؟ چگونه می‌توانیم از دعایی که با لبانمان تکرار می‌شود - از دعا به عنوان یک عمل بیرونی - به دعایی که بخشی از وجود درونی ماست، یعنی اتحاد واقعی ذهن و قلب ما با تثلیث مقدس پیش برویم؟ چگونه می‌توانیم دعا را نه صرفاً کاری که انجام می‌دهیم، بلکه چیزی را که هستیم انجام دهیم؟ زیرا این چیزی است که دنیا به آن نیاز دارد: نه افرادی که گاهگاهی نماز می خوانند، بلکه افرادی هستند که همیشه دعا می کنند.

وقتی حدود دوازده ساله بودم، در خطبه ای داستانی شنیدم که هرگز آن را فراموش نکرده ام. به اعتقاد من، این داستانی است که توسط کوره دآرس نقل شده است، اما واعظ نام او را ذکر نکرده است. روزی پیرمردی بود که هر روز چندین ساعت را در کلیسا می گذراند. دوستانش پرسیدند: «آنجا چه می‌کنی؟» او پاسخ داد: "من دعا می کنم." آنها فریاد زدند: "دعا می کنم!" «باید چیزهای زیادی وجود داشته باشد که می‌خواهی از خدا بخواهی.» پیرمرد با عصبانیت پاسخ داد: «من از خدا چیزی نمی‌خواهم.» گفتند: «پس چه کار می‌کنی؟» و پیرمرد پاسخ داد: من فقط می نشینم و به خدا نگاه می کنم و خدا می نشیند و به من می نگرد.

در سن دوازده سالگی، توصیفی تحسین برانگیز از دعا به نظرم رسید و امروز هم چنین فکر می کنم. اما چگونه می‌توانیم دعا را به این معنای عمیق به دست آوریم، دعای نگاه ساده، دعایی که در آن یک برخورد شخصی بین من و خدا وجود دارد؟ چگونه شروع کنیم؟

مسیح در پاسخ به درخواست شاگردانش که «دعا کردن را به ما بیاموزید»، دعای خداوند را به آنها داد. و این در واقع الگوی همه دعاهای ماست. با این حال، در کنار دعای خداوند که توسط مسیحیان در همه جا استفاده می شود، روش دیگری برای دعا وجود دارد که به ویژه در کلیسای ارتدکس برای همه کسانی که به دنبال دعای زنده و درونی هستند، ستایش می شود. و آن دعای عیسی است. این دعای کوتاهی است که مکرراً تکرار می‌شود، و بیشتر به شکل «خداوند عیسی مسیح، پسر خدا، به من رحم کن.» سنت آگوستین در مورد راهبان اولیه گفت: «برادران مصری، دعاهای مکرر انجام می‌دهند. بسیار کوتاه و ناگهان شلیک کرد.

دعای عیسی دقیقاً چنین «دعای پیکانی» است. یکی دیگر از «دعای پیکان» که برای مثال در حرکت پدر جان مین استفاده می‌شود، عبارت ماراناتا است، «پروردگارا، بیا» (اول کو 16:22). دعای عیسی از این جهت متفاوت است که به طور خاص بر نام مقدس «عیسی» متمرکز شده است و ارزش متمایز آن در همین است. دعای عیسی که صادقانه به عنوان بخشی منظم از زندگی ما در مسیح استفاده می‌شود، واقعاً می‌تواند ما را به حضور الهی که پیرمرد در مورد آن صحبت می‌کرد، برساند: "من فقط می‌نشینم و به خدا نگاه می‌کنم..."

تجربه تنهایی و جستجوی صمیمانه خدا در دل خود انسان را به سکوت می کشاند. در آن خلأ افکار، هوس ها را آرام کن و بدن را آرام کن، حضوری را که همیشه در پی آن بوده، روشن کن. ارمیتیسم تاریخی ریشه خود را در این اشتیاق به ابدیت و آزادی از همین جهان می‌یابد. بهشت همین الان در باطن گوشه نشینی است که با همین حقیقت جهان را با نگاهش متحول می کند. این تنهایی دل لزوماً ناشی از جدایی انسانها نیست، بلکه به خاطر زندگی مواظب حضور الهی در هر شرایطی است. گوشه نشینان شهری نیز همین گونه زندگی می کنند که در سکوت گمنام خود روح اصلی نخستین جوامع مسیحی را زنده نگه می دارند. به همان اندازه که از همه دور هستند به مسیح نزدیک هستند.