Karbala

نبرد کربلا بین لشکر یزید و لشکر کوچکی از حسین علیه السلام درگرفت

نبرد کربلا در 10 اکتبر 680 (10 محرم سال 61 هجری قمری) بین لشکر خلیفه دوم اموی یزید اول و لشکری ​​کوچک به رهبری حسین بن علی، نوه پیامبر اسلام حضرت محمد (ص) در گرفت. ، در کربلا، عراق امروزی.

معاویه اول، خلیفه اموی، پیش از مرگ، پسرش یزید را به عنوان جانشین خود معرفی کرده بود. نامزدی یزید توسط فرزندان چند تن از یاران برجسته محمد از جمله حسین پسر چهارمین خلیفه علی و عبدالله بن زبیر به چالش کشیده شد. پس از مرگ معاویه در سال 680 میلادی، یزید از حسین و دیگر مخالفان بیعت خواست. حسین بیعت نکرد و به مکه رفت. مردم کوفه، شهر پادگان عراق و مرکز خلافت علی، از خلفای اموی ساکن سوریه بیزار بودند و به خاندان علی دلبستگی دیرینه داشتند. آنها به حسین پیشنهاد کردند که بنی امیه را سرنگون کند. در مسیر حرکت حسین (ع) به سمت کوفه با گروهی متشکل از 70 نفر، کاروان او توسط لشکر 1000 نفری خلیفه در فاصله ای از کوفه رهگیری شد. او مجبور شد در 2 اکتبر به شمال رفته و در دشت کربلا اردو بزند، جایی که لشکر بزرگتر 4000 نفری اموی به زودی وارد شد. پس از اینکه عبیدالله بن زیاد، فرماندار اموی، عبیدالله بن زیاد، بدون تسلیم شدن در برابر اختیار حسین، از عبور امن حسین امتناع کرد، مذاکرات شکست خورد، شرطی که حسین آن را رد کرد. نبرد در 10 اکتبر آغاز شد که طی آن حسین به همراه بسیاری از بستگان و یارانش کشته شد و اعضای خانواده اش به اسارت درآمدند. نبرد با فتنه دوم دنبال شد که طی آن عراقی ها دو لشکرکشی جداگانه برای انتقام از مرگ حسین ترتیب دادند. اولی توسط توابین و دیگری توسط مختار ثقفی و یارانش.

نبرد کربلا، توسعه حزب طرفدار علی (شیعه علی) را به یک فرقه مذهبی منحصر به فرد با مناسک و حافظه جمعی خاص خود تبدیل کرد. در تاریخ، سنت و کلام شیعه جایگاهی مرکزی دارد و در ادبیات شیعه مکرراً بازگو شده است. مصیبت و مرگ حسین برای شیعیان نماد فداکاری در مبارزه حق علیه باطل و عدل و راستی در برابر ظلم و باطل شد. همچنین فهرستی از هنجارهای قهرمانانه را در اختیار اعضای مذهب شیعه قرار می دهد. این نبرد در یک دوره ده روزه سالانه در ماه محرم توسط شیعیان گرامی داشته می شود که در روز دهم ماه به اوج خود می رسد که به روز عاشورا معروف است. در این روز مسلمانان شیعه عزاداری می‌کنند، راهپیمایی‌های عمومی برپا می‌کنند، اجتماعات مذهبی برپا می‌کنند، بر سینه می‌زنند و در برخی موارد خود تازیانه می‌زنند. مسلمانان اهل سنت نیز این حادثه را یک تراژدی تاریخی می دانند. حسین و یارانش در میان مسلمانان سنی و شیعه به عنوان شهید شناخته می شوند.

اهل بیت به خاندان پیامبر اسلام حضرت محمد اطلاق می شود، اگرچه این اصطلاح در اسلام سنی نیز برای همه فرزندان بنی هاشم، آل محمد و حتی همه مسلمانان گسترش یافته است. در اسلام شیعه، این اصطلاح محدود به محمد، پسر عمو و دامادش، علی، دخترش، فاطمه، و دو پسرشان، حسن و حسین است. با این حال، دیدگاه رایج اهل سنت این است که هر دو تفسیر را به گونه ای هماهنگ کنند که محمد، علی، فاطمه، حسن، حسین و همسران محمد را شامل شود.

در حالی که همه مسلمانان به اهل بیت احترام می گذارند، این شیعیان هستند که برای اهل بیت ارج می نهند و آنها را مظهر معصوم حکمت الهی و رهبران کامل جامعه مسلمانان می دانند. شیعه اثنی عشری نیز به قدرت رستگاری درد و شهادت اهل بیت به ویژه حسین(ع) اعتقاد دارند.

علی بن ابیطالب پسر عمو، داماد و صحابی پیامبر اسلام حضرت محمد(ص) بود. وی به عنوان چهارمین خلیفه هدایت شده از سال 656 تا زمان ترورش در سال 661 حکومت کرد. وی یکی از شخصیت های اصلی شیعه به عنوان اولین امام شیعیان و در اسلام سنی به عنوان چهارمین خلفای «راشدین» (راشدین) است. برای چهار جانشین اول محمد استفاده شد).