History of Uzbekistan

Oʻzbekiston tarixi، Have Oʻzbekcha / ўзбекча و زبان های انگلیسی

(Oʻzbekcha / ўzbekcha)

اوزبکیستون (rasman: Oʻzbekiston Respublikasi, Ўзбекистон Республикаси) — Markaziy Osiyoning markaziy qismida joylashgan mamlakat. اوزبکیستونینگ پویتاکستی توشکند شهری بولیب، دولت تیلی اوزبک تیلی هیسوبلانادی. میدونی — 448978 کیلومتر مربع. آهولی سونی 2022-یل 9-دکابر کونی اوزبکیستون آهولیسی 36 میلیون اوشی. Hozirda mamlakatning umumiy aholisi soni 36 001 236 nafarni tashkil qilmoqda. پول بیرلیگی - soʻm. Oʻzbekiston Respublikasi hududi 12 ta viloyat, Toshkent shahri و Qoraqalpogʻiston Respublikasidan iboratdir, shuningdek, u mustaqil, demokratik, dunyoviy va konstitutsiyaviy davlat hisoblanadi. Oʻzbekiston MDH، BMT، YXHT و SHHT aʼzosidir. اوزبکیستون برک حدودا یانی قیرقعققا اغا بؤلماگان بش مملکت بیلان، یانی: شیمولدان قوزوگئیستون; شیمولی-شرقدان قیرقیزیستون; جنوبی-شرقدان توجیکیستون; جنبدان افگنیستون; وا جنوبی-قربی قیسمیدا ترکمانیستون بیلان چگارادوش.

اوزبکیستون ایقتیسودیوتی بوزور ایقتیسودیوتیگا بوسقیچما-بوسقیچ اوتادی، تاشقی ساودو سیوساتی واردات اورینی بوسیشگا آسسلنگان. 2017-یل سنتبریدان بوشلب مملکات والیوتاسی بوزور کورسی بوئیچا تولیق تبدیلاتسیا قیلین مقدا. اوزبکیستون پاکستا تولاسینی ایشلب چیقارووچی و اکسپورت قیلووچی ییریک تامینوتچی دولتدیر. مملکاتدا، شونینگدک، دونیوداگی یِریک اولتین کنلاری ماوجود. سوئت دوریداگی اولکان انرژی ایشلب چیقاریش قوریلمالاری و تابعی گازنی یئتکازیب بیریش بیلان اوزبکیستون مرکزی اوسیوداگی یئریک الکتریک ایشلب چیقارووچیسی بؤلدی.

(انگلیسی)

ازبکستان کشوری محصور در خشکی در آسیای مرکزی است. خود توسط پنج کشور محصور در خشکی احاطه شده است: قزاقستان در شمال. قرقیزستان در شمال شرقی؛ تاجیکستان در جنوب شرقی؛ افغانستان در جنوب، ترکمنستان در جنوب غربی. پایتخت و بزرگترین شهر آن تاشکند است. ازبکستان بخشی از جهان ترک زبان و همچنین عضو سازمان کشورهای ترک است. در حالی که زبان ازبکی اکثریت زبانی است که در ازبکستان صحبت می شود، روسی به طور گسترده ای به عنوان یک زبان بین قومی و در دولت استفاده می شود. اسلام دین اکثریت در ازبکستان است، اکثر ازبک ها مسلمان غیر مذهبی هستند. در دوران باستان تا حد زیادی با منطقه موسوم به سغد و نیز باختری همپوشانی داشت.

اولین افرادی که در آسیای مرکزی ثبت شده اند، سکاها بودند که از علفزارهای شمالی ازبکستان کنونی، در هزاره اول پیش از میلاد آمده بودند. زمانی که این عشایر در منطقه ساکن شدند، سیستم آبیاری گسترده ای در کنار رودخانه ها ایجاد کردند. در این زمان شهرهایی چون بوخرو (بخارا) و سمرقند (سمرقند) به عنوان مراکز حکومتی و فرهنگ عالی ظهور کردند. در قرن پنجم پیش از میلاد، دولت های باختری، سغدی و توخاری بر منطقه تسلط داشتند. با آغاز توسعه تجارت ابریشم چین با غرب، شهرهای ایرانی با تبدیل شدن به مراکز تجاری از این تجارت استفاده کردند. واسطه های سغدی با استفاده از شبکه گسترده ای از شهرها و سکونتگاه های روستایی به ثروتمندترین این بازرگانان ایرانی تبدیل شدند. در نتیجه این تجارت در مسیری که به جاده ابریشم معروف شد، بخارا، سمرقند و خیوه در نهایت به شهرهایی بسیار ثروتمند تبدیل شدند و گاه ماوراءالنهر (ماوران‌نهر) یکی از تأثیرگذارترین و قدرتمندترین استان‌های ایرانی در دوران باستان بود. بخش دورافتاده ای از امپراتوری ایران، این منطقه برای مدت کوتاهی توسط اسکندر مقدونی فتح شد و در این زمان به سغد معروف بود. سپس یا بخشهایی از آن، از امپراتوری سلوکیان، پادشاهی یونانی-باختری، امپراتوری کوشانی، امپراتوری هفتالیتی و امپراتوری ساسانیان گذشت. با ورود اقوام ترک به این منطقه که عمدتاً جایگزین مردمان ایرانی شدند، دولت شهرهای سغدی بخشی از خاقانات اول ترک و خاقانات ترک غربی را تشکیل دادند.