Ameer Taimoor

عامر تیمور، فاتحی که امپراتوری را در افغانستان، ایران و آسیای مرکزی تأسیس کرد

تیمور (چاگاتای: تيمور Temür، به عبارت «آهن»؛ 9 آوریل 1336 – 17–19 فوریه 1405)، بعداً تیمور گورکانی (Chagatay: تيمور کورگن Temür Küregen)، یک فاتح تورکو-مغول بود که امپراتوری تیموری و اطراف آن را تأسیس کرد. افغانستان، ایران و آسیای مرکزی امروزی، تبدیل شدن به اولین فرمانروای سلسله تیموریان. او به عنوان یک فرمانده شکست ناپذیر، به طور گسترده به عنوان یکی از بزرگترین رهبران نظامی و تاکتیک پردازان تاریخ شناخته می شود. تیمور همچنین حامی بزرگ هنر و معماری به حساب می‌آید زیرا با روشنفکرانی مانند ابن خلدون و حافظ ابرو تعامل داشت و سلطنت او رنسانس تیموری را معرفی کرد.: 341–342

تیمور که در 9 آوریل 1336 در کنفدراسیون بارلاس در ماوراءالنهر (در ازبکستان امروزی) به دنیا آمد، کنترل خانات چاگاتای غربی را تا سال 1370 به دست آورد. از آن پایگاه، لشکرکشی‌های نظامی را در سراسر آسیای غربی، جنوبی و مرکزی، قفقاز و قفقاز رهبری کرد. جنوب روسیه، در این فرآیند خان های اردوی طلایی، ممالیک مصر و سوریه، امپراتوری نوظهور عثمانی و اواخر سلطنت دهلی هند را شکست داد و به عنوان قدرتمندترین حاکم جهان اسلام ظاهر شد. از این فتوحات، امپراتوری تیموریان را تأسیس کرد، اما اندکی پس از مرگ او این امپراتوری تکه تکه شد.

تیمور آخرین فاتحان بزرگ کوچ نشین استپ اوراسیا بود و امپراتوری او زمینه را برای ظهور امپراتوری های باروت اسلامی ساختارمندتر و ماندگارتر در قرن های 16 و 17 فراهم کرد. تیمور از دو تبار ترک و مغول بود، و اگرچه بعید به نظر می‌رسد که از هر دو طرف یک نسل مستقیم باشد، اما از طرف پدرش با چنگیزخان جد مشترک داشت، اگرچه برخی از نویسندگان احتمال داده‌اند که مادرش از نوادگان خان بوده باشد. او به وضوح به دنبال استناد به میراث فتوحات دومی در طول زندگی خود بود. تیمور احیای امپراتوری مغول چنگیزخان (متوفی 1227) را در نظر داشت و به گفته جرارد چالیاند، خود را وارث چنگیزخان می‌دید.

به گفته بئاتریس فوربس مانز، "تمور در مکاتبات رسمی خود در طول زندگی خود را بازگرداننده حقوق چنگیزیان نشان داد. او لشکرکشی های ایرانی، ممالیک و عثمانی خود را به عنوان تحمیل مجدد کنترل مشروع مغول بر سرزمین هایی که توسط غاصبان گرفته شده بود توجیه کرد. " تیمور برای مشروعیت بخشیدن به فتوحات خود بر نمادها و زبان اسلامی تکیه کرد که از خود به عنوان "شمشیر اسلام" یاد می کرد. او حامی مؤسسات آموزشی و مذهبی بود. او تقریباً همه رهبران بورجیگین را در طول زندگی خود به اسلام گروید. تیمور قاطعانه در محاصره اسمیرنا، شوالیه‌های مسیحی را شکست داد و خود را غازی ساخت. حتی تلاش کرد تا سلسله یوان را در چین بازگرداند.

ارتش تیمور شامل چند قومیتی بود و در سرتاسر آسیا، آفریقا و اروپا بیم داشت، بخش‌های قابل‌توجهی که لشکرکشی‌های او از بین رفت. محققان تخمین می زنند که لشکرکشی های او باعث مرگ 17 میلیون نفر شد که حدود 5 درصد از جمعیت جهان در آن زمان بود. خوارزم از میان تمام مناطقی که فتح کرد، از لشکرکشی هایش بیشترین آسیب را دید، زیرا چندین بار بر ضد او قیام کرد.

تیمور پدربزرگ سلطان، ستاره شناس و ریاضیدان تیموری، اولوغ بیگ، که از 1411 تا 1449 بر آسیای مرکزی حکومت می کرد، و جد پدربزرگ بابر (1483-1530)، بنیانگذار امپراتوری مغول، که در آن زمان حکومت می کرد، بود. تقریباً تمام شبه قاره هند.

تیمور از طریق پدرش ادعا کرد که از نوادگان تومانای خان، اجدادی از نسل مذکر است که او با چنگیز خان مشترک بود. قاراچار نویان، نوه بزرگ تومانای، وزیر امپراتور بود که بعدها به چاگاتای پسر دومی در فرمانداری ماوراءالنهر کمک کرد.[29][30] اگرچه در اسناد قرن سیزدهم و چهاردهم از قرهچار نام زیادی به میان نیامده است، اما منابع بعدی تیموری نقش او را در تاریخ اولیه امپراتوری مغول بسیار مورد تأکید قرار دادند.