ман ҳам шудам мактабхон

男人ҳamshudam maktabhon

Амакҷони суратгир, Биёву суратам гир.

Тоза шӯям рӯямро, Шона занам мӯямро. Пӯшам куртаи атлас, Шавам духтари қадрас. Ба мӯям пилта бандам, Хомӯш истам, ё хандам? Акои ман дар хидмат, Мефиристам ин сурат. Дида гӯяд акоям: «Калон шудаст укоям!»

Хонаи мо имшаб - тӯй, Меҳмон ояд аз ҳар сӯй: Ошноҳои акоям, Ҷӯраҳои дадоям.

Шумо ҳам, эй баччаҳо, Оед хонаи мо!

Хурӯсаки ланги мо,

Пагоҳӣ «қу-қу» гӯён,

Чӣ мегӯяд, модарҷон?

- Қу-қу-қу-қу! - мегӯяд,

- Чӣ шуд ба ту? - мегӯяд.

- Тез-тез-тез-тез, - мегӯяд,

- Аз хобат хез! - мегӯяд.

- Дуру дароз, - мегӯяд,

- Накун ароз! - мегӯяд.

- «Не-не» нагӯ, - мегӯяд,

- Рӯятро шӯ! - мегӯяд.

- Чоятро нӯш, - мегӯяд,

- Кафшатро пӯш! - мегӯяд.

- Даррав-даррав, - мегӯяд,

Роҳатонро мепоям, Бинед, чӣ хел акоям?! Аскарӣ, ки хуб будаст, Акоям хушрӯ шудаст!